Και οι εκρήξεις συνηθίζονται...

Πέρασε καιρός είναι η αλήθεια. Μάλλον πρέπει να συμβεί κάτι κακό για να αποτυπώσω τις σκέψεις στο «χαρτί», αλλά πρέπει να περάσει και λίγη ώρα για να συνειδητοποιήσεις τι έχεις ζήσει, τι τρομακτικό συνέβη λίγα χιλιόμετρα μακριά από σένα. 

Εμείς χθες είπαμε να κατέβουμε κεντρικά. Από το μεσημέρι. Φαγητό στο Καρακόι, μπύρες στη γέφυρα του Γαλατά και μετά ξανά μπύρες, φαγητό μετά ποδοσφαίρου σε pub στο Γκιουλχανέ, δίπλα στην Αγιά Σοφιά. Κι ενώ όλα κυλούσαν ήρεμα με γέλια και χαρές, ζητήσαμε το λογαριασμό για να πάρουμε το δρόμο για το «χωριό», όπου μένουμε. 

Εκείνη την στιγμή ήρθαν τα πρώτα μηνύματα στα κινητά των συναδέλφων του Θεόφιλου, αν άκουσαν τις εκρήξεις, αφού οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, ξένοι δημοσιογράφοι που εργάζονται στο TRT World μένουν κεντρικά (Τζιχάνγκιρ, Ορτάκοϊ, Μπεσίκτας, Μπέγιογλου). 

Όλοι με το κινητό στο χέρι να δούμε τι έγινε. Ήρθαν τα πρώτα tweets με πληροφορίες και τα πρώτα τηλεφωνήματα και μηνύματα από Ελλάδα για το αν είμαστε καλά. Ο ένας ρωτούσε τον άλλο αν ενημέρωσε την οικογένειά του στην Αυστραλία, τη Ρωσία, την Αγγλία και την Ελλάδα. 

Σε εκείνο το σημείο αποφασίσαμε από κοινού ότι είναι καλύτερο να παραμείνουμε εκεί πού ήμασταν και να μην μετακινηθούμε, αφού ακόμα επικρατούσε αναβρασμός στους δρόμους. Μετά το όγδοο σταμάτησα να μετράω το πόσα ασθενοφόρα πέρασαν από μπροστά μας με κατεύθυνση προς το Μπεσίκτας. 

Πέρασε μισή ώρα και το τοπίο είχε ξεκαθαρίσει πλέον. Όλοι ήμασταν κάπως πιο ήρεμοι, εκτός από τον Θεόφιλο που ήταν ήρεμος από την αρχή!!!!!!!!!!! (Τα ίδια μου έκανε και στο πραξικόπημα, το οποίο πρώτα πρέπει να ξεπεράσω ψυχολογικά και μετά να γράψω για αυτό).

Πολλοί ήταν αυτοί που μας είπαν: «Άντε γυρίστε πίσω», «Δεν γίνεται άλλο. Κάθε λίγο και λιγάκι κάτι συμβαίνει». Ναι, έχετε δίκιο. Κάτι συμβαίνει κάθε λίγο και λιγάκι. Αλλά δεν τόσο απλά τα πράγματα. 

Δεν φύγαμε από την Ελλάδα γιατί δεν είχαμε δουλειά, δόξα τω Θεώ είχαμε και οι δύο. Δεν φύγαμε από την Ελλάδα, γιατί δεν μας άρεσε ο τρόπος ζωής ή δεν είχαμε φίλους και οικογένεια. Δεν φύγαμε από την Ελλάδα με ελαφριά την καρδιά. 

Φύγαμε για ένα καλύτερο μέλλον, αφού το μέλλον της Ελλάδας προς το παρόν είναι «παγωμένο». Φύγαμε για τις καλύτερες συνθήκες εργασίας που προσέφεραν στο Θεόφιλο. Φύγαμε, ναι, για καλύτερες οικονομικές απολαβές. Δεν ήρθαμε σε μια παραδεισένια χώρα, αλλά σε μία παραδεισένια Πόλη.

Καταλαβαίνω ότι πολλοί από τους φίλους μας δεν θα το καταλάβουν, γιατί όταν είσαι μακριά όλα μεγαλοποιούνται και εμφανίζονται υπερβολικά. Βέβαια ο θάνατος 38 (μέχρι αυτή τη στιγμή) ανθρώπων και με τέτοιο τρόπο δεν είναι υπερβολή. Είναι μία πραγματικότητα, την οποία όμως καλώς ή κακώς (και προς το κακώς γέρνει η πλάστιγγα) τη συνηθίσαμε. 

Πέρα από τα πρώτα λεπτά που έχεις έναν κόμπο στο λαιμό, μετά όλα κυλούν ομαλώς. Ακόμα και η ζωή στην Πόλη. Όλοι, Τούρκοι και ξένοι, για 3-4 μέρες θα είναι μαζεμένοι και μετά η ζωή θα βρει τους κανονικούς της ρυθμούς!

Όπως είπα και στο φίλο μου τον Παναγιώτη: «Μετά τις 26 ώρες στο Ατατούρκ κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος, τι να μου πουν οι εκρήξεις;» Κι εκείνος απαντησε κι ακόμα γελάω: «Α ρε, μανίτσα. Μας έγινες κομάντο στα 40!» 

Σε αυτό το σημείο να πω ότι δεν είμαι ακόμα 40!