Για να μάθεις να εκτιμάς...

Η επιστροφή στην Αθήνα μετά από σχεδόν τέσσερις μήνες στην Κωνσταντινούπολη ήταν γεμάτη εκπλήξεις. Ο λόγος της προσωρινής διαμονής σε Αθήνα και κατά κύριο λόγο στο Λουτράκι δεν ήταν άλλος από το Ράλλυ Ακρόπολις. Όταν συμμετέχεις σε μία ομάδα από το 2002 είναι δύσκολο να πεις «όχι» και να σας πω την αλήθεια θα στενοχωριόμουν αν δεν μου έλεγαν να συμμετέχω, επειδή ήμουν μακριά.

Ας αρχίσουμε με τις εκπλήξεις, οι οποίες άρχισαν με το που πάτησα το πόδι μου επί ελληνικού εδάφους. Το πρώτο σοκ ήρθε με τις ταμπέλες... «Ωχ! Είναι στα ελληνικά!!!» αναφώνησα δυνατά. Θα μου πείτε, εντάξει σε τι γλώσσα περίμενες να είναι; Κορεάτικα; Αλλά και πάλι ήταν έκπληξη για μένα. Να μπορείς να διαβάζεις κάτι, χωρίς να χρειαστεί να το μεταφράσεις έστω και νοερά μέσα στο μυαλό σου.

Το δεύτερο σοκ ήρθε όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Πολιτισμός! Οι οδηγοί βγάζουν φλας για να αλλάξουν λωρίδα. «Ουάου!» που θα έλεγε και ο Βαρουφάκης! Όταν έχεις συνηθίσει να μπαίνουν μπροστά σου με το έτσι θέλω και χωρίς να αναβοσβήνει το πορτοκαλί λαμπάκι, αυτά τα απλά πράγματα μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις έκπληξη! Βέβαια από την άλλη, όταν έπιασα τιμόνι στα χέρια μου, δυστυχώς οδηγούσα σαν τους Τούρκους. Το χειρότερο όμως ήταν ότι εκνευριζόμουν που δεν με άφηναν να «χωθώ» μπροστά τους αν και είχα βγάλει φλας! Στην Κωνσταντινούπολη, αν βγάλεις φλας, είσαι 100% σίγουρος ότι θα σε αφήσουν να περάσεις μπροστά τους. Εκεί είναι που οι Τούρκοι παθαίνουν έκπληξη, να βλέπουν να αναβοσβήνει το φλας! Την επόμενη φορά λέω να αποφύγω οποιαδήποτε επαφή με τιμόνι για να είμαστε όλοι πιο ήρεμοι...

Σε πιο πρακτικά πράγματα τώρα... Στην Ελλάδα μας, στις καφετέριες όταν έρχονται να σου πάρουν παραγγελία σου φέρνουν κι ένα ποτήρι νερό. Νεράκι του Θεού. Τι κόστος έχει!!! Κάτι όμως που δεν συμβαίνει στην Κωνσταντινούπολη. Παραγγέλνεις φρέντο καπουτσίνο μέτριο και δεν σου λένε δεν μπορούμε να το φτιάξουμε. Αν θέλεις πιες τον σκέτο κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση, γιατί μέχρι στιγμής μόνο μία καφετέρια έχουμε βρει με φρέντο καπουτσίνο. Γενικά στην Τουρκία δεν υπάρχει η έννοια φρέντο. Α, και στη δουλειά του Θεόφιλου υπάρχει, μιας και ο ίδιος τους έμαθε πώς να φτιάχνουν φρέντο εσπρέσο, αλλά είναι ο μοναδικός που τον παραγγέλνει κι αν πάει κάποιος άλλος να τον πάρει η κωδική ονομασία του φρέντο έσπρέσο είναι «μπατζανάκιμ». Βλέπετε έτσι χαιρετιούνται με τον Αχμέντ που του τον φτιάχνει κάθε μέρα. Εν πάσει περιπτώσει γι’ αυτό το λόγο για καφέ επιλογή μου είναι ο ελληνικός ή τούρκικος, πείτε τον όπως θέλετε την ίδια γεύση έχει, και στην καλύτερη των περιπτώσεων καπουτσίνο.

Νεράκι... Μου το έφεραν πριν παραγγείλω το φρέντο καπουτσίνο μου!!!! Πολιτισμός!!!

Άλλο παράδειγμα διαφορετικής αντιμετώπισης σε εστιατόριο και καφετέρια... Στην Αθήνα όταν πήγαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο και είχαμε παραγγείλει ορεκτικά, σαλάτα και κυρίως πιάτο δεν μας τα έφεραν όλα μαζί, κάτι που συμβαίνει στην Πόλη και εκείνη την ώρα δεν ξέρεις τι να πρωτοφάς. Το ορεκτικό, τη σαλάτα ή το κυρίως που αν το αφήσεις θα κρυώσει και δεν θα τρώγεται; Στην Αθήνα στα φέρνουν με τη σειρά και περιμένουν να τελειώσεις για να σου φέρουν τα επόμενα. Δεν στέκονται πάνω από το κεφάλι σου και με το που πάρεις την τελευταία μπουκιά, την οποία ακόμα την έχεις στο στόμα, σου παίρνουν το πιάτο από μπροστά σου. Με το τσάι ειδικά έχουν μεγάλο θέμα. Όταν τελειώνει το κρατάω και με τα δύο χέρια για να μην μου το πάρουν, σαν τα μικρά παιδιά που κρατάνε με μανία το τελευταίο κομμάτι σοκολάτας στα χέρια τους, το οποίο έχει ήδη λιώσει, αλλά θέλουν να το φάνε. «Μα έχει κρυώσει» κι εσένα τι σε νοιάζει φίλε μου! Θέλω να πιω και την τελευταία γουλιά κι ας είναι μπούζ(ι), όπως λες κι εσύ στη γλώσσα σου.  

Το μοναδικό φαγητό που ζήτησα ήταν σουβλάκια. Πίτα γύρο χοιρινό από όλα. Δεν ξέρω πόσα έφαγα μέσα σε μία εβδομάδα!!! Κάθε μέρα έτρωγα σουβλάκια. Στάνταρ με χοιρινό. Μία καλαμάκια, μία με πίτα έτσι για να μην πλήττω.

Όταν πήγα στο σούπερ μάρκετ, όμως με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη στο ταμείο. Αγοράζοντας φέτα, σαλαμάκι, μπέικον, γάλα εβαπορέ και πέντε έξι βλακειούλες όταν έκανα την αναλογία σε λίρες είπα στην αδελφή μου ότι με αυτά τα χρήματα θα είχα ψωνίσει τουλάχιστον για 15νθήμερο στην Κωνσταντινούπολη.  

Τέλος είναι πολύ ωραίο να ξέρεις ότι με ένα τηλεφώνημα, μπορείς να κανονίσεις να δεις τους φίλους σου, τους δικούς σου ανθρώπους από κοντά.Τους ανθρώπους που σου συμπαραστάθηκαν στα εύκολα και δύσκολα. Να τον πιάσεις τον άλλο, να τον αγκαλιάσεις... Μέσα σε λίγες ώρες παραμονής στην Αθήνα προσπάθησα να «χωρέσω» όσο το δυνατόν περισσότερους. Κουραστικό μεν, αλλά και ωραίο. Καλό το Skype, το Viber, το WhatsApp, αλλά η προσωπική επαφή είναι άλλο πράγμα. Την επόμενη φορά το πρόγραμμα θα έχει μπουζούκια... Στάνταρ!

Οδηγώ και... προσεύχομαι!

Μετά από πέντε μήνες διαμονής στην Κωνσταντινούπολη, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτό που δεν συνηθίζεται είναι οι Τούρκοι και Τουρκάλες οδηγοί. Εκεί που λες «Εντάξει, δεν μπορεί να κάνουν κάτι χειρότερο», έρχονται και σε διαψεύδουν στο επόμενο… δευτερόλεπτο.

Η αδελφή μου, που είναι η κλασική Ελληνίδα οδηγός, που πάει στη δεξιά λωρίδα, πάντα κάτω από το όριο ταχύτητας (πόσες κλήσεις θα είχα γλυτώσει αν της είχα μοιάσει!), όταν μας επισκέφτηκε στην πρώτη μισή ώρα που βρέθηκε μέσα στο αυτοκίνητο, μας ρώτησε: «Τι εξετάσεις δίνουν και παίρνουν δίπλωμα;». Είναι μία ερώτηση που κι εμάς ακόμα μας ταλανίζει.

STOP

Αλήθεια μαθαίνουν να κάνουν «σφήνες» και να κατακρεουργούν τη λέξη προτεραιότητα; Στην Αθήνα προτιμούσα να οδηγώ σε δρόμους που είχαν προτεραιότητα και να αποφεύγω τα STOP. Τώρα για να πάω στο σπίτι μου, προτιμώ να βγω σε STOP, παρά να μείνω στον κεντρικό, όπου κάτω από ιδανικές συνθήκες θα είχα προτεραιότητα. Ε, εδώ ισχύει αντίθετο. Πας από το δρόμο που έχει STOP για να ελαχιστοποιήσεις τις πιθανότητες ότι κάποιος θα πέσει πάνω σου. Τις πρώτες ημέρες ανυποψίαστοι κι οι δύο πηγαίναμε από τη λεωφόρο, αλλά όταν διαπιστώσαμε ότι ουσιαστικά κινδυνεύουμε, καθώς το STOP είναι απλά διακοσμητικό και κανείς δεν σταματά στο έρμο DUR (πού να μην ήταν γραμμένο στη γλώσσα τους), αλλάξαμε ρότα. Βρε DUR!!!! Μπα!!!

ΦΛΑΣ

Κάναμε πλάκα με τα παιδιά στο γραφείο, όταν κάποιος δεν άναβε φλας αν ήθελε να στρίψει ή να αλλάξει λωρίδα, ότι βρισκόταν στα έξτρα και δεν τα παρήγγειλε. Στην Κωνσταντινούπολη αρχίζω και το πιστεύω ότι είναι αλήθεια. Τα έχουν συμπεριλάβει σε ένα πακέτο που δεν το επιλέγει κανείς. Να φανταστείτε ότι όταν βλέπουμε κάποιον να ανάβει φλας για να αλλάξει λωρίδα, «πέφτουμε στα φρένα» για να τον αφήσουμε να μπει μπροστά μας. Δάκρυα συγκίνησης βγαίνουν από τα μάτια μας. Δεν πιστεύουμε αυτό που βλέπουμε. Το αξιοσημείωτο είναι ότι δεν τρακάρουν. Να προσπαθήσω να σας περιγράψω μία εικόνα. Ας πούμε ότι θέλετε να αλλάξετε λωρίδα. Το φλας απαγορεύεται, στην Τουρκία είμαστε μην ξεχνιέστε! Μπορείτε να αλλάξετε λωρίδα ακόμα κι αν το αυτοκίνητο που ακολουθεί βρίσκεται στο μισό μέτρο από εσάς και δεν θα τρακάρετε. Αρκεί να μην το μετανιώσετε. Πρέπει να δείξετε πυγμή και θέληση. Η αναποφασιστικότητα επίσης απαγορεύεται. Πρέπει να είστε σίγουροι για την κίνησή σας, αλλιώς ο φανοποιός της γειτονιάς θα γίνει ο καλύτερός σας φίλος.

Προσωπική εμπειρία κίνησης στην Κωνσταντινούπολη! Οι κουλουρτζήδες βγαίνουν με τα «καταστήματά» τους στην Εθνική, γιατί ποτέ δεν ξέρεις το πότε θα φτάσεις στον προορισμό σου. Ένα κουλουράκι, μία μπανανούλα κι ένα νεράκι θα σε κρατήσουν μέχρι να φτάσεις σπίτι... 

ΚΙΝΗΣΗ

Αν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται υπερβολικά να σημειώσω ότι συμβαίνουν όταν η κίνηση είναι ομαλή. Αν αρχίσει η πραγματική κίνηση της Κωνσταντινούπολης, τότε κάτι τους τσιμπάει; Τρελαίνονται; Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Όλα συμβαίνουν σε υπερβολικό βαθμό. Οι σφήνες γίνονται σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά είναι «Δεν περιγράφω άλλο». Επίσης αν δεν είσαι κολλημένος πάνω στο εμπρός αυτοκίνητο, κι αφήσεις ας πούμε και 5 πόντους, ακούς «Μπιμπ! Μπιμπ!». Ξέχασα να σας αναφέρω ότι η κόρνα είναι κάτι σαν προέκταση του χεριού τους. Ειδικά των ταξιτζήδων και των οδηγών των Metrobus*, μακράν ό,τι πιο επικίνδυνο κυκλοφορεί στους δρόμους της Πόλης.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Προσωπικά μερικές φορές νιώθω ότι είμαι η μοναδική γυναίκα που οδηγεί στην Κωνσταντινούπολη. Μπορεί να είναι εντελώς τυχαίο, αλλά όσες φορές έχω δει γυναίκα να οδηγεί είτε μιλά στο τηλέφωνο, είτε φορά μαντήλα. Τιμή της και καμάρι της να φορά μαντήλα, αλλά κορίτσι μου αρχικά κινδυνεύεις εσύ. Δεν έχεις περιφερειακή όραση και πιστέψτε με οδηγώντας στην Τουρκία πρέπει να έχεις μάτια και στην πλάτη για να φυλαχτείς.  

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τις πρώτες μέρες που έπαιρνα το αυτοκίνητο πραγματικά φοβόμουν, σαν τις πρώτες ημέρες που είχα πάρει το δίπλωμα. Τότε ο φόβος μου ήταν να μην σβήσει το αυτοκίνητο και μου κορνάρουν και μου πουν τις γνωστές ατάκες «Πήγαινε φτιάξε κανένα μουσακά! Τι δουλειά έχεις στο τιμόνι;» και άλλα τέτοια γραφικά. Τώρα ο φόβος μου είναι πώς θα επιστρέψω στο σπίτι κι εγώ και το Leon αρτιμελείς. Μάχη κανονική στο δρόμο. Τα αντανακλαστικά μου σίγουρα έχουν βελτιωθεί. Το τραγικό είναι ότι με τον καιρό συνηθίζεις να οδηγείς με αυτόν τον τρόπο. Μάλιστα όταν βρέθηκα στην Αθήνα για λίγες μέρες και οδήγησα, αισθάνθηκα έξω από τα νερά μου! Βλέποντας τα χειρότερα μπορώ να πω ότι σε αυτόν τον τομέα πρέπει να είμαστε πολύ περήφανοι ως Έλληνες. Είμαστε πολύ μπροστά στο θέμα της οδικής συμπεριφοράς και ασφάλειας, σε σχέση με τους Τούρκους. Ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό…

* Metrobus: Ιδιωτικά, μικρά λεωφορεία που κάνουν δρομολόγια και εξυπηρετούν πολύ κόσμο. Οι οδηγοί τους ωστόσο, είναι ό,τι πιο επικίνδυνο κυκλοφορεί στην Πόλη. Όταν τους δείτε κρατείστε αποστάσεις ασφαλείας, αν μπορείτε.