Για να μάθεις να εκτιμάς...

Η επιστροφή στην Αθήνα μετά από σχεδόν τέσσερις μήνες στην Κωνσταντινούπολη ήταν γεμάτη εκπλήξεις. Ο λόγος της προσωρινής διαμονής σε Αθήνα και κατά κύριο λόγο στο Λουτράκι δεν ήταν άλλος από το Ράλλυ Ακρόπολις. Όταν συμμετέχεις σε μία ομάδα από το 2002 είναι δύσκολο να πεις «όχι» και να σας πω την αλήθεια θα στενοχωριόμουν αν δεν μου έλεγαν να συμμετέχω, επειδή ήμουν μακριά.

Ας αρχίσουμε με τις εκπλήξεις, οι οποίες άρχισαν με το που πάτησα το πόδι μου επί ελληνικού εδάφους. Το πρώτο σοκ ήρθε με τις ταμπέλες... «Ωχ! Είναι στα ελληνικά!!!» αναφώνησα δυνατά. Θα μου πείτε, εντάξει σε τι γλώσσα περίμενες να είναι; Κορεάτικα; Αλλά και πάλι ήταν έκπληξη για μένα. Να μπορείς να διαβάζεις κάτι, χωρίς να χρειαστεί να το μεταφράσεις έστω και νοερά μέσα στο μυαλό σου.

Το δεύτερο σοκ ήρθε όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Πολιτισμός! Οι οδηγοί βγάζουν φλας για να αλλάξουν λωρίδα. «Ουάου!» που θα έλεγε και ο Βαρουφάκης! Όταν έχεις συνηθίσει να μπαίνουν μπροστά σου με το έτσι θέλω και χωρίς να αναβοσβήνει το πορτοκαλί λαμπάκι, αυτά τα απλά πράγματα μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις έκπληξη! Βέβαια από την άλλη, όταν έπιασα τιμόνι στα χέρια μου, δυστυχώς οδηγούσα σαν τους Τούρκους. Το χειρότερο όμως ήταν ότι εκνευριζόμουν που δεν με άφηναν να «χωθώ» μπροστά τους αν και είχα βγάλει φλας! Στην Κωνσταντινούπολη, αν βγάλεις φλας, είσαι 100% σίγουρος ότι θα σε αφήσουν να περάσεις μπροστά τους. Εκεί είναι που οι Τούρκοι παθαίνουν έκπληξη, να βλέπουν να αναβοσβήνει το φλας! Την επόμενη φορά λέω να αποφύγω οποιαδήποτε επαφή με τιμόνι για να είμαστε όλοι πιο ήρεμοι...

Σε πιο πρακτικά πράγματα τώρα... Στην Ελλάδα μας, στις καφετέριες όταν έρχονται να σου πάρουν παραγγελία σου φέρνουν κι ένα ποτήρι νερό. Νεράκι του Θεού. Τι κόστος έχει!!! Κάτι όμως που δεν συμβαίνει στην Κωνσταντινούπολη. Παραγγέλνεις φρέντο καπουτσίνο μέτριο και δεν σου λένε δεν μπορούμε να το φτιάξουμε. Αν θέλεις πιες τον σκέτο κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση, γιατί μέχρι στιγμής μόνο μία καφετέρια έχουμε βρει με φρέντο καπουτσίνο. Γενικά στην Τουρκία δεν υπάρχει η έννοια φρέντο. Α, και στη δουλειά του Θεόφιλου υπάρχει, μιας και ο ίδιος τους έμαθε πώς να φτιάχνουν φρέντο εσπρέσο, αλλά είναι ο μοναδικός που τον παραγγέλνει κι αν πάει κάποιος άλλος να τον πάρει η κωδική ονομασία του φρέντο έσπρέσο είναι «μπατζανάκιμ». Βλέπετε έτσι χαιρετιούνται με τον Αχμέντ που του τον φτιάχνει κάθε μέρα. Εν πάσει περιπτώσει γι’ αυτό το λόγο για καφέ επιλογή μου είναι ο ελληνικός ή τούρκικος, πείτε τον όπως θέλετε την ίδια γεύση έχει, και στην καλύτερη των περιπτώσεων καπουτσίνο.

Νεράκι... Μου το έφεραν πριν παραγγείλω το φρέντο καπουτσίνο μου!!!! Πολιτισμός!!!

Άλλο παράδειγμα διαφορετικής αντιμετώπισης σε εστιατόριο και καφετέρια... Στην Αθήνα όταν πήγαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο και είχαμε παραγγείλει ορεκτικά, σαλάτα και κυρίως πιάτο δεν μας τα έφεραν όλα μαζί, κάτι που συμβαίνει στην Πόλη και εκείνη την ώρα δεν ξέρεις τι να πρωτοφάς. Το ορεκτικό, τη σαλάτα ή το κυρίως που αν το αφήσεις θα κρυώσει και δεν θα τρώγεται; Στην Αθήνα στα φέρνουν με τη σειρά και περιμένουν να τελειώσεις για να σου φέρουν τα επόμενα. Δεν στέκονται πάνω από το κεφάλι σου και με το που πάρεις την τελευταία μπουκιά, την οποία ακόμα την έχεις στο στόμα, σου παίρνουν το πιάτο από μπροστά σου. Με το τσάι ειδικά έχουν μεγάλο θέμα. Όταν τελειώνει το κρατάω και με τα δύο χέρια για να μην μου το πάρουν, σαν τα μικρά παιδιά που κρατάνε με μανία το τελευταίο κομμάτι σοκολάτας στα χέρια τους, το οποίο έχει ήδη λιώσει, αλλά θέλουν να το φάνε. «Μα έχει κρυώσει» κι εσένα τι σε νοιάζει φίλε μου! Θέλω να πιω και την τελευταία γουλιά κι ας είναι μπούζ(ι), όπως λες κι εσύ στη γλώσσα σου.  

Το μοναδικό φαγητό που ζήτησα ήταν σουβλάκια. Πίτα γύρο χοιρινό από όλα. Δεν ξέρω πόσα έφαγα μέσα σε μία εβδομάδα!!! Κάθε μέρα έτρωγα σουβλάκια. Στάνταρ με χοιρινό. Μία καλαμάκια, μία με πίτα έτσι για να μην πλήττω.

Όταν πήγα στο σούπερ μάρκετ, όμως με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη στο ταμείο. Αγοράζοντας φέτα, σαλαμάκι, μπέικον, γάλα εβαπορέ και πέντε έξι βλακειούλες όταν έκανα την αναλογία σε λίρες είπα στην αδελφή μου ότι με αυτά τα χρήματα θα είχα ψωνίσει τουλάχιστον για 15νθήμερο στην Κωνσταντινούπολη.  

Τέλος είναι πολύ ωραίο να ξέρεις ότι με ένα τηλεφώνημα, μπορείς να κανονίσεις να δεις τους φίλους σου, τους δικούς σου ανθρώπους από κοντά.Τους ανθρώπους που σου συμπαραστάθηκαν στα εύκολα και δύσκολα. Να τον πιάσεις τον άλλο, να τον αγκαλιάσεις... Μέσα σε λίγες ώρες παραμονής στην Αθήνα προσπάθησα να «χωρέσω» όσο το δυνατόν περισσότερους. Κουραστικό μεν, αλλά και ωραίο. Καλό το Skype, το Viber, το WhatsApp, αλλά η προσωπική επαφή είναι άλλο πράγμα. Την επόμενη φορά το πρόγραμμα θα έχει μπουζούκια... Στάνταρ!

Οδηγώ και... προσεύχομαι!

Μετά από πέντε μήνες διαμονής στην Κωνσταντινούπολη, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτό που δεν συνηθίζεται είναι οι Τούρκοι και Τουρκάλες οδηγοί. Εκεί που λες «Εντάξει, δεν μπορεί να κάνουν κάτι χειρότερο», έρχονται και σε διαψεύδουν στο επόμενο… δευτερόλεπτο.

Η αδελφή μου, που είναι η κλασική Ελληνίδα οδηγός, που πάει στη δεξιά λωρίδα, πάντα κάτω από το όριο ταχύτητας (πόσες κλήσεις θα είχα γλυτώσει αν της είχα μοιάσει!), όταν μας επισκέφτηκε στην πρώτη μισή ώρα που βρέθηκε μέσα στο αυτοκίνητο, μας ρώτησε: «Τι εξετάσεις δίνουν και παίρνουν δίπλωμα;». Είναι μία ερώτηση που κι εμάς ακόμα μας ταλανίζει.

STOP

Αλήθεια μαθαίνουν να κάνουν «σφήνες» και να κατακρεουργούν τη λέξη προτεραιότητα; Στην Αθήνα προτιμούσα να οδηγώ σε δρόμους που είχαν προτεραιότητα και να αποφεύγω τα STOP. Τώρα για να πάω στο σπίτι μου, προτιμώ να βγω σε STOP, παρά να μείνω στον κεντρικό, όπου κάτω από ιδανικές συνθήκες θα είχα προτεραιότητα. Ε, εδώ ισχύει αντίθετο. Πας από το δρόμο που έχει STOP για να ελαχιστοποιήσεις τις πιθανότητες ότι κάποιος θα πέσει πάνω σου. Τις πρώτες ημέρες ανυποψίαστοι κι οι δύο πηγαίναμε από τη λεωφόρο, αλλά όταν διαπιστώσαμε ότι ουσιαστικά κινδυνεύουμε, καθώς το STOP είναι απλά διακοσμητικό και κανείς δεν σταματά στο έρμο DUR (πού να μην ήταν γραμμένο στη γλώσσα τους), αλλάξαμε ρότα. Βρε DUR!!!! Μπα!!!

ΦΛΑΣ

Κάναμε πλάκα με τα παιδιά στο γραφείο, όταν κάποιος δεν άναβε φλας αν ήθελε να στρίψει ή να αλλάξει λωρίδα, ότι βρισκόταν στα έξτρα και δεν τα παρήγγειλε. Στην Κωνσταντινούπολη αρχίζω και το πιστεύω ότι είναι αλήθεια. Τα έχουν συμπεριλάβει σε ένα πακέτο που δεν το επιλέγει κανείς. Να φανταστείτε ότι όταν βλέπουμε κάποιον να ανάβει φλας για να αλλάξει λωρίδα, «πέφτουμε στα φρένα» για να τον αφήσουμε να μπει μπροστά μας. Δάκρυα συγκίνησης βγαίνουν από τα μάτια μας. Δεν πιστεύουμε αυτό που βλέπουμε. Το αξιοσημείωτο είναι ότι δεν τρακάρουν. Να προσπαθήσω να σας περιγράψω μία εικόνα. Ας πούμε ότι θέλετε να αλλάξετε λωρίδα. Το φλας απαγορεύεται, στην Τουρκία είμαστε μην ξεχνιέστε! Μπορείτε να αλλάξετε λωρίδα ακόμα κι αν το αυτοκίνητο που ακολουθεί βρίσκεται στο μισό μέτρο από εσάς και δεν θα τρακάρετε. Αρκεί να μην το μετανιώσετε. Πρέπει να δείξετε πυγμή και θέληση. Η αναποφασιστικότητα επίσης απαγορεύεται. Πρέπει να είστε σίγουροι για την κίνησή σας, αλλιώς ο φανοποιός της γειτονιάς θα γίνει ο καλύτερός σας φίλος.

Προσωπική εμπειρία κίνησης στην Κωνσταντινούπολη! Οι κουλουρτζήδες βγαίνουν με τα «καταστήματά» τους στην Εθνική, γιατί ποτέ δεν ξέρεις το πότε θα φτάσεις στον προορισμό σου. Ένα κουλουράκι, μία μπανανούλα κι ένα νεράκι θα σε κρατήσουν μέχρι να φτάσεις σπίτι... 

ΚΙΝΗΣΗ

Αν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται υπερβολικά να σημειώσω ότι συμβαίνουν όταν η κίνηση είναι ομαλή. Αν αρχίσει η πραγματική κίνηση της Κωνσταντινούπολης, τότε κάτι τους τσιμπάει; Τρελαίνονται; Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Όλα συμβαίνουν σε υπερβολικό βαθμό. Οι σφήνες γίνονται σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά είναι «Δεν περιγράφω άλλο». Επίσης αν δεν είσαι κολλημένος πάνω στο εμπρός αυτοκίνητο, κι αφήσεις ας πούμε και 5 πόντους, ακούς «Μπιμπ! Μπιμπ!». Ξέχασα να σας αναφέρω ότι η κόρνα είναι κάτι σαν προέκταση του χεριού τους. Ειδικά των ταξιτζήδων και των οδηγών των Metrobus*, μακράν ό,τι πιο επικίνδυνο κυκλοφορεί στους δρόμους της Πόλης.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Προσωπικά μερικές φορές νιώθω ότι είμαι η μοναδική γυναίκα που οδηγεί στην Κωνσταντινούπολη. Μπορεί να είναι εντελώς τυχαίο, αλλά όσες φορές έχω δει γυναίκα να οδηγεί είτε μιλά στο τηλέφωνο, είτε φορά μαντήλα. Τιμή της και καμάρι της να φορά μαντήλα, αλλά κορίτσι μου αρχικά κινδυνεύεις εσύ. Δεν έχεις περιφερειακή όραση και πιστέψτε με οδηγώντας στην Τουρκία πρέπει να έχεις μάτια και στην πλάτη για να φυλαχτείς.  

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τις πρώτες μέρες που έπαιρνα το αυτοκίνητο πραγματικά φοβόμουν, σαν τις πρώτες ημέρες που είχα πάρει το δίπλωμα. Τότε ο φόβος μου ήταν να μην σβήσει το αυτοκίνητο και μου κορνάρουν και μου πουν τις γνωστές ατάκες «Πήγαινε φτιάξε κανένα μουσακά! Τι δουλειά έχεις στο τιμόνι;» και άλλα τέτοια γραφικά. Τώρα ο φόβος μου είναι πώς θα επιστρέψω στο σπίτι κι εγώ και το Leon αρτιμελείς. Μάχη κανονική στο δρόμο. Τα αντανακλαστικά μου σίγουρα έχουν βελτιωθεί. Το τραγικό είναι ότι με τον καιρό συνηθίζεις να οδηγείς με αυτόν τον τρόπο. Μάλιστα όταν βρέθηκα στην Αθήνα για λίγες μέρες και οδήγησα, αισθάνθηκα έξω από τα νερά μου! Βλέποντας τα χειρότερα μπορώ να πω ότι σε αυτόν τον τομέα πρέπει να είμαστε πολύ περήφανοι ως Έλληνες. Είμαστε πολύ μπροστά στο θέμα της οδικής συμπεριφοράς και ασφάλειας, σε σχέση με τους Τούρκους. Ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό…

* Metrobus: Ιδιωτικά, μικρά λεωφορεία που κάνουν δρομολόγια και εξυπηρετούν πολύ κόσμο. Οι οδηγοί τους ωστόσο, είναι ό,τι πιο επικίνδυνο κυκλοφορεί στην Πόλη. Όταν τους δείτε κρατείστε αποστάσεις ασφαλείας, αν μπορείτε.

Κάθε αρχή και δύσκολη;

Κάθε αρχή και δύσκολη λένε, αλλά στην περίπτωσή μας η εγκατάσταση στην Πόλη ήταν από εύκολη έως παιχνιδάκι. Ευτυχώς για εμάς δεν υπήρχε καν αυτό που λένε χρόνος προσαρμογής στην καθημερινότητα. Όλα έμοιαζαν και είναι πολύ κοινά, πολύ πανομοιότυπα με την Αθήνα αν εξαιρέσεις 2-3 πραγματάκια.

Αρχίζω από το πιο απλό, το σούπερ μάρκετ!!! Όταν δεν δουλεύεις, δεν πας στο σούπερ μάρκετ με την πρόθεση ότι θα ψωνίσεις για τις επόμενες 15 μέρες, αλλά ότι θα πάρεις μόνο τα καθημερινά. Άλλωστε με κάποιο τρόπο πρέπει κι εγώ να γεμίζω την ημέρα μου. Η επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ είναι κάτι σαν ιεροτελεστεία.

Αλλά πού; Οι περισσότερες συσκευασίες από ρύζι, αλεύρι, ζάχαρη είναι του δίκιλου και πάνω! Έχουν αλεύρι σε συσκευασία 5 κιλών!!!

Η δικαιολογία είναι ότι οι Τούρκοι έχουν πολυπληθείς οικογένειες και για αυτό το λόγο όλα είναι σε XL συσκευασίες.

Το άλλο σοκ που αφορά το σούπερ μάρκετ είναι οι τιμές! Τις πρώτες μέρες πραγματικά είχα σοκαριστεί. Θυμάμαι στην Αθήνα δεν είχα πάει ποτέ στον x-Βασιλόπουλο και στο ταμείο να πληρώσω κάτω από 50 ευρώ. Μόνο που εδώ (με τις παραπανίσιες βλακείες που μπορεί να παίρνω) πληρώνω 100 λίρες έχοντας ξεφύγει κατά πολύ από τη λίστα. Η ισοτιμία της λίρας με το ευρώ είναι περίπου 3 προς 1. Καταλαβαίνετε τη διαφορά. Εκεί που οι τιμές είναι σχεδόν ίδιες με της Αθήνας, είναι στα κρέατα και στα ποτά. Το αλκοόλ έχει υψηλό ΦΠΑ λόγω θρησκεύματος.

Μιας και ανέφερα το θρήσκευμα, χοιρινό… yok έλεω μουσουλμανικής χώρας. Αν ψάξεις θα βρεις σε κάποια ντελικατέσεν μπέικον ή προσούτο. Ακόμα και σε καλά εστιατόρια μπορεί να σερβίρουν χοιρινό, ωστόσο στον κατάλογό τους για τα συγκεκριμένα πιάτα μόνο φωτάκια δεν ανάβουν! “Πρόσεχε είναι χοιρινό – Θα αμαρτήσεις”. Αχ, πόσο μου έχει λείψει μία πίτα με γύρο χοιρινό από όλα!!!!

Μετά πάμε στον Ιμάμη! Μέχρι να συνηθίσω ότι κάποιες συγκεκριμένες ώρες θα βγαίνει και θα καλεί τον κόσμο για προσευχή πέρασε και εβδομάδα. Τις πρώτες μέρες αν ήμουν λίγο αφημερημένη μπορεί και να τρόμαζα. “Αϊ να χαθείς, με τρόμαξες” φώναζα. Τώρα πλέον έχει γίνει το ρόλοι μου! Ξέρω τι ώρα είναι. Με το που βγαίνει το μεσημέρι, λέω ώρα για μαγείρεμα και άλλα τέτοια γραφικά. Στην Κωνσταντινούπολη μπορεί να έχει κάθε στενό και τζαμί, αλλά δεν είναι Σαουδική Αραβία που κλείνουν τα πάντα και σε πετάνε έξω από τα μαγαζιά. Εδώ στη χειρότερη να χαμηλώσουν ή να κλείσουν τη μουσική και αυτό είναι! Η ζωή γι’ αυτό το λιγότερο από 5λεπτο προσευχής συνεχίζεται κανονικά.

Το τρίτο που πρέπει να συνηθίσω ή καλύτερα να γίνω σαν κι αυτούς για να επιβιώσω είναι η οδήγηση. Τομέας στον οποίο θα επανέλθω με πολλές περίπετειες που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα. Κάτι που συνδέεται άμεσα με την οδήγηση είναι το κυκλοφοριακό χάος της Κωνσταντινούπολης που είναι γνωστό σε όλους. Λένε αν δεν μπορείς να αποφύγεις έναν βιασμό, απόλαυσέ τον. Ε, κάπως έτσι είναι και η κίνηση στην Πόλη. Ξέρεις ότι συγκεριμένες ώρες καλύτερα να το κόψεις με το πόδι παρά να πάρεις το αυτοκίνητο. Ξέρεις ότι αν θες να είσαι κάπου στις 18:00 (μακράν η χειρότερη ώρα να είσαι στο δρόμο με αυτοκίνητο) θα πρέπει να ξεκινήσεις από το σπίτι σου κατά τις 16:00 κι αν προλάβεις. Εμείς έχουμε σωθεί και με μία εφαρμογή στο τηλέφωνο, κάτι σαν GPS που έχει on line ενημέρωση για την κίνηση και σε στέλνει από άλλους δρόμους στους οποίους τουλάχιστον το αυτοκίνητο μπορεί να κινηθεί και με… 20 χλμ/ώρα!

Βέβαια πάντα υπάρχουν και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα περισσότερα από τα οποία είναι αυτό που λέμε τελευταίας τεχνολογίας. Κλιματισμός, οθόνες με τις στάσεις, ενημέρωση από τα μεγάφωνα για την επόμενη στάση κλπ. Ακόμα μία εφαρμογή μας έσωσε. Γράφεις που θέλεις να πας και σου εμφανίζει όλες τις πιθανές επιλογές με πραγματική ώρα άφιξης των λεωφορείων, του μετρό κλπ., πού πρέπει να κατέβεις κ.ο.κ.

Η επιβίβαση σε ταξί πάντα αποτελεί περιπέτεια. Βασικά νομίζω ότι όλοι οι οδηγοί της Τουρκίας το μεσαίο πεντάλ, το φρένο ντε, κάθε φορά που το πατούν είναι σαν την... πρώτη. Λες και ανακάλυψαν τη λειτουργία του εκείνη την στιγμή και είναι ενθουσιασμένοι που μπορεί να σταματήσει το όχημά τους. Το πατάνε λες και δεν υπάρχει αύριο με αποτέλεσμα βέβαια, το στομάχι να έρχεται στο στόμα!

Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, τρία πράγματα πρέπει να συνηθίσεις στην Τουρκία και δη στην Κωνσταντινούπολη προερχόμενη από ευρωπαϊκή χώρα. Ω ναι! Είμαστε σε πολλά πράγματα πολύ Ευρωπαίοι! Οι συσκευασίες στο σούπερ μάρκετ αν είσαι ένα ζευγάρι που δεν έχεις 5-6 παιδιά, τον Ιμάμη και την έλειψη του χοιρινού (τα βάζω μαζί γιατί και τα δύο αφορούν το θρήσκευμα της χώρας που μας φιλοξενεί) και τέλος τους ΤΡΕΛΟΥΣ στους δρόμους!!! Μακάρι σε όλους όσοι το παίρνουν απόφαση να ξενιτευτούν για τον οποιοδήποτε λόγο, οι καταστάσεις που θα πρέπει να συνηθίσουν να είναι αυτές!

Istanbul here we are!!!!

Η απόφαση να αφήσουμε τη μητέρα-πατρίδα Ελλάδα και να φύγουμε μετανάστες στην Τουρκία (σ.σ.: η σκληρή πραγματικότητα αυτή είναι), ήταν τόσο εύκολη, όσο και δύσκολη ταυτόχρονα.

Πριν από 18 μήνες που είχαμε έρθει διακοπές με τον σύζυγο" του είχα πει "Αν είναι να μείνουμε κάποτε στο εξωτερικό, εδώ θέλω να έρθουμε να εγκατασταθούμε". Δεν έλεγα να κερδίσουμε το Τζόκερ!!!!!

Πέρα από την πλάκα, όσο και να χαρηκάμε για την πρόταση που δέχτηκε για δουλειά από νέο διεθνές τηλεοπτικό δίκτυο με έδρα την Κωνσταντινούπολη, ήταν μία σημαντική απόφαση που αρχικά θα έπρεπε να την πάρει ο ίδιος. Φράσεις του στιλ "Εσύ φαγώθηκες να έρθουμε" στην πρώτη στραβή δεν ήθελα να ακούσω επουδενί. Έτσι κι αλλιώς όπου και να του έκαναν πρόταση να πάει, θα ακολουθούσα. Απλά τα πράγματα.

Μετά ήρθαν άλλα ερωτήματα. Αξίζει να τα παρατήσουμε όλα στην Αθήνα και να φύγουμε; Ήμασταν από τους τυχερούς που είχαμε και οι δύο δουλειά. Εγώ έπρεπε να παραιτηθώ από το περιοδικό στο οποίο ήμουν σχεδόν 13 χρόνια. Με λίγα λόγια περισσότερη ώρα βρισκόμουν με τους συναδέλφους μου, παρά με την οικογένειά μου και τον άντρα μου.

Αλλά η κατάσταση στην Ελλάδα, μη σας τα λέω εγώ, εσείς τα ξέρετε καλύτερα και τα ζείτε από κοντά ακόμα, όλο και χειροτέρευε. Εκεί που φαινόταν φως στο τούνελ, εκεί τρώγαμε νέα σφαλιάρα ως Έθνος.

Μετά από πολλές σκέψεις, πολλά διευκρινιστικά e-mails με τους Τούρκους (του στιλ: εντάξει εγώ θα κάνω την χαρωπή νοικοκυρά, ασφάλεια θα έχω;) και άλλα πολλά το πήρε-το πήραμε απόφαση να φύγουμε, αλλά το όλο εγχείρημα έπρεπε να γίνει μέσα σε ένα μήνα. Το μεγαλύτερο άγχος μου ήταν αν θα του αρέσει η δουλειά του, γιατί εγώ έτσι κι αλλιώς τον πρώτο καιρό θα έκανα αυτό που χρόνια ονειρευόμουν και έλεγα στο γραφείο! Την νοικοκυρά!

Πρώτα έπρεπε να ενημερώσουμε τις οικογένειές μας, τους φίλους μας. Δεν ξεχάσω ποτέ την αντίδραση της αδελφής μου στο τηλέφωνο: Μαρία, πέρασε η Πρωταπριλιά. Πλάκα κάνεις έτσι δεν είναι; Και το δάκρυ μου να τρέχει κορόμηλο. Τη μικρή μου, πολυλογού ανιψιά, Στρατούλα που όταν της το είπαμε στο δρόμο για το σπίτι από το αεροδρόμιο, δεν ξαναμίλησε ποτέ. Μετά οι γονείς μας. Η κυρία Σούλα, όπως την φωνάζω εγώ, μας έβλεπε και δεν μας έβλεπε ταυτόχρονα την ώρα που της το ξεφούρνισε ο Θεόφιλος. Ο μπαμπάς μου πιο ψύχραιμος, ως άντρας. "Να πάτε παιδάκι μου, με το καλό. Τι να κάνετε εδώ;". Αν ζούσε η μαμά μου, ακόμα θα κλαίγαμε. Όλοι, μα όλοι έπαθαν σοκ. Δεν το περίμεναν. Η Κελλίτσα μου, ο Γιάννης, η Τζίνα... Τι να πω! Κι εμείς σοκαρισμένοι ήμασταν.

Όσο για τις φίλες μου, τι να τους πω; Όλες όμως, μα όλες όταν έκανα την εισαγωγή "πρέπει να σας πω κάτι" έλεγαν: είσαι έγκυος! Η απάντηση: Όχι, μετακομίζουμε στην Κωνσταντινούπολη στο τέλος του μήνα. Μετά από αυτό το άκουσμα στην άλλη άκρη της γραμμής για μερικά δευτερόλεπτα υπήρχε το κενό!!!!

Στο περιοδικό... Μέχρι να το πω στον Στράτη δεν το είχα αναφέρει πουθενά. Έσκαγα. Μιλούσαν για θέματα που θα γινόντουσαν τον Ιούνιο κι εγώ ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάμματα. Οταν πια μαθεύτηκε, έκλαιγα όλη την ώρα ελεύθερα. "Καλημέρα" μου έλεγαν, κλάμα εγώ. Τι να κάνω;;;; Με τους περισσότερους είχα καθημερινή επαφή πάνω από 10 χρόνια. Αν δεν ήταν αγάπη, σεβασμός αυτό που ένιωθα γι' αυτούς το λιγότερο ήταν μια συνήθεια χρόνων που έπρεπε να λάβει τέλος.

Στη συνέχεια ήρθαν στην επιφάνεια πρακτικά προβλήματα. Να αφήσουμε το σπίτι της κυρίας Ευγενίας, που τόσο αγαπώ, μακάρι όλοι να είχατε τέτοια σπιτονοικοκυρά, πού θα πάμε τα έπιπλα, μήπως να τα πάρουμε μαζί, αφού μας πλήρωναν οι Τούρκοι τη μεταφορική; Να κόψουμε σταθερό, Nova, OTE TV (μην χάσουμε κανέναν αγώνα), διαδικασίες που μπορεί να μην θέλουν να έχεις βγάλει το Πανεπιστημίο για να τις διεκπεραιώσεις, αλλά θέλουν χρόνο και υπομονή. Να βγάλουμε διαβατήρια, να μεταφράσουμε διάφορα χαρτιά. Εγώ δούλευα μέχρι τελευταία μέρα, γιατί έτσι ήθελα κι έπρεπε.

Όλα γινόντουσαν απογεύματα και Σαββατοκύριακα. Κούραση αμέτρητη, γιατί και στη δουλειά έπρεπε να κλείσω όλες τις εκκρεμότητες που είχα.

Μη συνηθισμένη στις μετακομίσεις, ως παιδί ήμουν από τα τυχερά που δεν μετακόμισα ποτέ, πέρα από τα προσωπικά μου αντικείμενα όταν αποφασίσαμε να συζήσουμε, το όλο εγχείρημα μου φαινόταν βουνό. Ας είναι καλά η αδελφούλα μου (τελικά της έχω βγάλει το λάδι, αλλά τι να κάνω;;;; Δεν έχω μαμά, οπότε ο ρόλος της διπλός). Αν δεν ήταν εκείνη, ακόμα θα αναρωτιόμουν ποιες κουτάλες να πάρω μαζί μου! Όσο προβληματίστηκα για τις κουτάλες, δεν προβληματίστηκα για τα ρούχα!

Μαζέψαμε τα πάντα μέσα σε δύο Κυριακές κι έμεινε μόνο η μετακόμιση των επίπλων που θα έμεναν πίσω. Αποστολή που έπρεπε να εκτελέσουν ο αδελφός μου με τον μπαμπά μου.

Δύο μέρες πριν από την αναχώρηση, κάναμε πάρτι στην ταράτσα του σπιτιού. Πολλά ευχαριστώ στην Τζίνα που βοήθησε στη διοργάνωση γιατί δεν ήμουν ικανή να κάνω τίποτα. Όλοι οι αγαπημένοι μου ήρθαν, συγκίνηση στους αποχαιρετισμούς και το πρωί της επόμενης θυμάμαι ότι ξύπνησα το ίδιο κουρασμένη, όπως ήμουν την επόμενη μέρα του γάμου μας. Δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, μιλούσα με χρονοκαθυστέρηση και έπρεπε παράλληλα να γίνουν κάποιες λεπτομέρειες. Το βράδυ βγήκαμε με τα αδέλφια μου και όταν έπρεπε να αποχαιρετίσω το νέο μέλος της οικογένειάς μας, τον Στρατούλη μας, άντε πάλι κλάμα. Κάποιες φορές κουράζομαι από τον ιδιο τον εαυτό μου.

Και ξημερώνει ο Θεός την Κυριακή 31 Μαΐου 2015, βαλίτσες, πράγματα έτοιμα, όλη η οικογένεια ήρθε από το σπίτι να μας αποχαιρετίσει και πολλοί ήθελαν να έρθουν στο αεροδρόμιο. Κίνηση που απαγορεύτηκε δια ροπάλου. Εχω γίνει ρεζίλι από τα κλάματα στον μισό κόσμο που με ξέρει, πρέπει να γίνω και στον άλλο μισό που δεν με ξέρει;

Κι αυτό ήταν... Αεροδρόμιο, check in, boarding, απογείωση και İstanbul here we are!!!!

ΥΓ: Για έναν ανεξήγητο λόγο πριν από 3 χρόνια ξεκίνησαμε να μαθαίνουμε τούρκικα και οι δύο μαζί, παρέα με τη μία εκ των τεσσάρων κουμπάρων μας. Εκείνος τα παράτησε, εγώ με μια διακοπή μισού χρόνου τα συνέχισα και πήρα κι ένα δίπλωμα! Λέτε να ήταν kismet τελικά; 

ΥΓ1: Συμπέρασμα: Όσο και να θες να κάνεις μία ριζική αλλαγή στη ζωή σου, με τις προϋποθέσεις να είναι όλες υπέρ σου, όταν έρθει η ώρα της πραγματοποίησης όλα φαίνονται βουνό. Η Κωνσταντινούπολη είναι για μένα η πιο ωραία πόλη του κόσμου, αλλά το "γεια σας, φεύγουμε, ξενιτευόμαστε για ένα καλύτερο επαγγελματικό και όχι μόνο μέλλον" είναι σκληρό και παράλληλα ψυχοβγαλτικό.