Οδηγώ και... προσεύχομαι!

Μετά από πέντε μήνες διαμονής στην Κωνσταντινούπολη, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτό που δεν συνηθίζεται είναι οι Τούρκοι και Τουρκάλες οδηγοί. Εκεί που λες «Εντάξει, δεν μπορεί να κάνουν κάτι χειρότερο», έρχονται και σε διαψεύδουν στο επόμενο… δευτερόλεπτο.

Η αδελφή μου, που είναι η κλασική Ελληνίδα οδηγός, που πάει στη δεξιά λωρίδα, πάντα κάτω από το όριο ταχύτητας (πόσες κλήσεις θα είχα γλυτώσει αν της είχα μοιάσει!), όταν μας επισκέφτηκε στην πρώτη μισή ώρα που βρέθηκε μέσα στο αυτοκίνητο, μας ρώτησε: «Τι εξετάσεις δίνουν και παίρνουν δίπλωμα;». Είναι μία ερώτηση που κι εμάς ακόμα μας ταλανίζει.

STOP

Αλήθεια μαθαίνουν να κάνουν «σφήνες» και να κατακρεουργούν τη λέξη προτεραιότητα; Στην Αθήνα προτιμούσα να οδηγώ σε δρόμους που είχαν προτεραιότητα και να αποφεύγω τα STOP. Τώρα για να πάω στο σπίτι μου, προτιμώ να βγω σε STOP, παρά να μείνω στον κεντρικό, όπου κάτω από ιδανικές συνθήκες θα είχα προτεραιότητα. Ε, εδώ ισχύει αντίθετο. Πας από το δρόμο που έχει STOP για να ελαχιστοποιήσεις τις πιθανότητες ότι κάποιος θα πέσει πάνω σου. Τις πρώτες ημέρες ανυποψίαστοι κι οι δύο πηγαίναμε από τη λεωφόρο, αλλά όταν διαπιστώσαμε ότι ουσιαστικά κινδυνεύουμε, καθώς το STOP είναι απλά διακοσμητικό και κανείς δεν σταματά στο έρμο DUR (πού να μην ήταν γραμμένο στη γλώσσα τους), αλλάξαμε ρότα. Βρε DUR!!!! Μπα!!!

ΦΛΑΣ

Κάναμε πλάκα με τα παιδιά στο γραφείο, όταν κάποιος δεν άναβε φλας αν ήθελε να στρίψει ή να αλλάξει λωρίδα, ότι βρισκόταν στα έξτρα και δεν τα παρήγγειλε. Στην Κωνσταντινούπολη αρχίζω και το πιστεύω ότι είναι αλήθεια. Τα έχουν συμπεριλάβει σε ένα πακέτο που δεν το επιλέγει κανείς. Να φανταστείτε ότι όταν βλέπουμε κάποιον να ανάβει φλας για να αλλάξει λωρίδα, «πέφτουμε στα φρένα» για να τον αφήσουμε να μπει μπροστά μας. Δάκρυα συγκίνησης βγαίνουν από τα μάτια μας. Δεν πιστεύουμε αυτό που βλέπουμε. Το αξιοσημείωτο είναι ότι δεν τρακάρουν. Να προσπαθήσω να σας περιγράψω μία εικόνα. Ας πούμε ότι θέλετε να αλλάξετε λωρίδα. Το φλας απαγορεύεται, στην Τουρκία είμαστε μην ξεχνιέστε! Μπορείτε να αλλάξετε λωρίδα ακόμα κι αν το αυτοκίνητο που ακολουθεί βρίσκεται στο μισό μέτρο από εσάς και δεν θα τρακάρετε. Αρκεί να μην το μετανιώσετε. Πρέπει να δείξετε πυγμή και θέληση. Η αναποφασιστικότητα επίσης απαγορεύεται. Πρέπει να είστε σίγουροι για την κίνησή σας, αλλιώς ο φανοποιός της γειτονιάς θα γίνει ο καλύτερός σας φίλος.

Προσωπική εμπειρία κίνησης στην Κωνσταντινούπολη! Οι κουλουρτζήδες βγαίνουν με τα «καταστήματά» τους στην Εθνική, γιατί ποτέ δεν ξέρεις το πότε θα φτάσεις στον προορισμό σου. Ένα κουλουράκι, μία μπανανούλα κι ένα νεράκι θα σε κρατήσουν μέχρι να φτάσεις σπίτι... 

ΚΙΝΗΣΗ

Αν όλα τα παραπάνω σας φαίνονται υπερβολικά να σημειώσω ότι συμβαίνουν όταν η κίνηση είναι ομαλή. Αν αρχίσει η πραγματική κίνηση της Κωνσταντινούπολης, τότε κάτι τους τσιμπάει; Τρελαίνονται; Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Όλα συμβαίνουν σε υπερβολικό βαθμό. Οι σφήνες γίνονται σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά είναι «Δεν περιγράφω άλλο». Επίσης αν δεν είσαι κολλημένος πάνω στο εμπρός αυτοκίνητο, κι αφήσεις ας πούμε και 5 πόντους, ακούς «Μπιμπ! Μπιμπ!». Ξέχασα να σας αναφέρω ότι η κόρνα είναι κάτι σαν προέκταση του χεριού τους. Ειδικά των ταξιτζήδων και των οδηγών των Metrobus*, μακράν ό,τι πιο επικίνδυνο κυκλοφορεί στους δρόμους της Πόλης.

ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Προσωπικά μερικές φορές νιώθω ότι είμαι η μοναδική γυναίκα που οδηγεί στην Κωνσταντινούπολη. Μπορεί να είναι εντελώς τυχαίο, αλλά όσες φορές έχω δει γυναίκα να οδηγεί είτε μιλά στο τηλέφωνο, είτε φορά μαντήλα. Τιμή της και καμάρι της να φορά μαντήλα, αλλά κορίτσι μου αρχικά κινδυνεύεις εσύ. Δεν έχεις περιφερειακή όραση και πιστέψτε με οδηγώντας στην Τουρκία πρέπει να έχεις μάτια και στην πλάτη για να φυλαχτείς.  

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Τις πρώτες μέρες που έπαιρνα το αυτοκίνητο πραγματικά φοβόμουν, σαν τις πρώτες ημέρες που είχα πάρει το δίπλωμα. Τότε ο φόβος μου ήταν να μην σβήσει το αυτοκίνητο και μου κορνάρουν και μου πουν τις γνωστές ατάκες «Πήγαινε φτιάξε κανένα μουσακά! Τι δουλειά έχεις στο τιμόνι;» και άλλα τέτοια γραφικά. Τώρα ο φόβος μου είναι πώς θα επιστρέψω στο σπίτι κι εγώ και το Leon αρτιμελείς. Μάχη κανονική στο δρόμο. Τα αντανακλαστικά μου σίγουρα έχουν βελτιωθεί. Το τραγικό είναι ότι με τον καιρό συνηθίζεις να οδηγείς με αυτόν τον τρόπο. Μάλιστα όταν βρέθηκα στην Αθήνα για λίγες μέρες και οδήγησα, αισθάνθηκα έξω από τα νερά μου! Βλέποντας τα χειρότερα μπορώ να πω ότι σε αυτόν τον τομέα πρέπει να είμαστε πολύ περήφανοι ως Έλληνες. Είμαστε πολύ μπροστά στο θέμα της οδικής συμπεριφοράς και ασφάλειας, σε σχέση με τους Τούρκους. Ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό…

* Metrobus: Ιδιωτικά, μικρά λεωφορεία που κάνουν δρομολόγια και εξυπηρετούν πολύ κόσμο. Οι οδηγοί τους ωστόσο, είναι ό,τι πιο επικίνδυνο κυκλοφορεί στην Πόλη. Όταν τους δείτε κρατείστε αποστάσεις ασφαλείας, αν μπορείτε.