Για να μάθεις να εκτιμάς...

Η επιστροφή στην Αθήνα μετά από σχεδόν τέσσερις μήνες στην Κωνσταντινούπολη ήταν γεμάτη εκπλήξεις. Ο λόγος της προσωρινής διαμονής σε Αθήνα και κατά κύριο λόγο στο Λουτράκι δεν ήταν άλλος από το Ράλλυ Ακρόπολις. Όταν συμμετέχεις σε μία ομάδα από το 2002 είναι δύσκολο να πεις «όχι» και να σας πω την αλήθεια θα στενοχωριόμουν αν δεν μου έλεγαν να συμμετέχω, επειδή ήμουν μακριά.

Ας αρχίσουμε με τις εκπλήξεις, οι οποίες άρχισαν με το που πάτησα το πόδι μου επί ελληνικού εδάφους. Το πρώτο σοκ ήρθε με τις ταμπέλες... «Ωχ! Είναι στα ελληνικά!!!» αναφώνησα δυνατά. Θα μου πείτε, εντάξει σε τι γλώσσα περίμενες να είναι; Κορεάτικα; Αλλά και πάλι ήταν έκπληξη για μένα. Να μπορείς να διαβάζεις κάτι, χωρίς να χρειαστεί να το μεταφράσεις έστω και νοερά μέσα στο μυαλό σου.

Το δεύτερο σοκ ήρθε όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Πολιτισμός! Οι οδηγοί βγάζουν φλας για να αλλάξουν λωρίδα. «Ουάου!» που θα έλεγε και ο Βαρουφάκης! Όταν έχεις συνηθίσει να μπαίνουν μπροστά σου με το έτσι θέλω και χωρίς να αναβοσβήνει το πορτοκαλί λαμπάκι, αυτά τα απλά πράγματα μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις έκπληξη! Βέβαια από την άλλη, όταν έπιασα τιμόνι στα χέρια μου, δυστυχώς οδηγούσα σαν τους Τούρκους. Το χειρότερο όμως ήταν ότι εκνευριζόμουν που δεν με άφηναν να «χωθώ» μπροστά τους αν και είχα βγάλει φλας! Στην Κωνσταντινούπολη, αν βγάλεις φλας, είσαι 100% σίγουρος ότι θα σε αφήσουν να περάσεις μπροστά τους. Εκεί είναι που οι Τούρκοι παθαίνουν έκπληξη, να βλέπουν να αναβοσβήνει το φλας! Την επόμενη φορά λέω να αποφύγω οποιαδήποτε επαφή με τιμόνι για να είμαστε όλοι πιο ήρεμοι...

Σε πιο πρακτικά πράγματα τώρα... Στην Ελλάδα μας, στις καφετέριες όταν έρχονται να σου πάρουν παραγγελία σου φέρνουν κι ένα ποτήρι νερό. Νεράκι του Θεού. Τι κόστος έχει!!! Κάτι όμως που δεν συμβαίνει στην Κωνσταντινούπολη. Παραγγέλνεις φρέντο καπουτσίνο μέτριο και δεν σου λένε δεν μπορούμε να το φτιάξουμε. Αν θέλεις πιες τον σκέτο κι αυτό στην καλύτερη περίπτωση, γιατί μέχρι στιγμής μόνο μία καφετέρια έχουμε βρει με φρέντο καπουτσίνο. Γενικά στην Τουρκία δεν υπάρχει η έννοια φρέντο. Α, και στη δουλειά του Θεόφιλου υπάρχει, μιας και ο ίδιος τους έμαθε πώς να φτιάχνουν φρέντο εσπρέσο, αλλά είναι ο μοναδικός που τον παραγγέλνει κι αν πάει κάποιος άλλος να τον πάρει η κωδική ονομασία του φρέντο έσπρέσο είναι «μπατζανάκιμ». Βλέπετε έτσι χαιρετιούνται με τον Αχμέντ που του τον φτιάχνει κάθε μέρα. Εν πάσει περιπτώσει γι’ αυτό το λόγο για καφέ επιλογή μου είναι ο ελληνικός ή τούρκικος, πείτε τον όπως θέλετε την ίδια γεύση έχει, και στην καλύτερη των περιπτώσεων καπουτσίνο.

Νεράκι... Μου το έφεραν πριν παραγγείλω το φρέντο καπουτσίνο μου!!!! Πολιτισμός!!!

Άλλο παράδειγμα διαφορετικής αντιμετώπισης σε εστιατόριο και καφετέρια... Στην Αθήνα όταν πήγαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο και είχαμε παραγγείλει ορεκτικά, σαλάτα και κυρίως πιάτο δεν μας τα έφεραν όλα μαζί, κάτι που συμβαίνει στην Πόλη και εκείνη την ώρα δεν ξέρεις τι να πρωτοφάς. Το ορεκτικό, τη σαλάτα ή το κυρίως που αν το αφήσεις θα κρυώσει και δεν θα τρώγεται; Στην Αθήνα στα φέρνουν με τη σειρά και περιμένουν να τελειώσεις για να σου φέρουν τα επόμενα. Δεν στέκονται πάνω από το κεφάλι σου και με το που πάρεις την τελευταία μπουκιά, την οποία ακόμα την έχεις στο στόμα, σου παίρνουν το πιάτο από μπροστά σου. Με το τσάι ειδικά έχουν μεγάλο θέμα. Όταν τελειώνει το κρατάω και με τα δύο χέρια για να μην μου το πάρουν, σαν τα μικρά παιδιά που κρατάνε με μανία το τελευταίο κομμάτι σοκολάτας στα χέρια τους, το οποίο έχει ήδη λιώσει, αλλά θέλουν να το φάνε. «Μα έχει κρυώσει» κι εσένα τι σε νοιάζει φίλε μου! Θέλω να πιω και την τελευταία γουλιά κι ας είναι μπούζ(ι), όπως λες κι εσύ στη γλώσσα σου.  

Το μοναδικό φαγητό που ζήτησα ήταν σουβλάκια. Πίτα γύρο χοιρινό από όλα. Δεν ξέρω πόσα έφαγα μέσα σε μία εβδομάδα!!! Κάθε μέρα έτρωγα σουβλάκια. Στάνταρ με χοιρινό. Μία καλαμάκια, μία με πίτα έτσι για να μην πλήττω.

Όταν πήγα στο σούπερ μάρκετ, όμως με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη στο ταμείο. Αγοράζοντας φέτα, σαλαμάκι, μπέικον, γάλα εβαπορέ και πέντε έξι βλακειούλες όταν έκανα την αναλογία σε λίρες είπα στην αδελφή μου ότι με αυτά τα χρήματα θα είχα ψωνίσει τουλάχιστον για 15νθήμερο στην Κωνσταντινούπολη.  

Τέλος είναι πολύ ωραίο να ξέρεις ότι με ένα τηλεφώνημα, μπορείς να κανονίσεις να δεις τους φίλους σου, τους δικούς σου ανθρώπους από κοντά.Τους ανθρώπους που σου συμπαραστάθηκαν στα εύκολα και δύσκολα. Να τον πιάσεις τον άλλο, να τον αγκαλιάσεις... Μέσα σε λίγες ώρες παραμονής στην Αθήνα προσπάθησα να «χωρέσω» όσο το δυνατόν περισσότερους. Κουραστικό μεν, αλλά και ωραίο. Καλό το Skype, το Viber, το WhatsApp, αλλά η προσωπική επαφή είναι άλλο πράγμα. Την επόμενη φορά το πρόγραμμα θα έχει μπουζούκια... Στάνταρ!