Πέρασε κιόλας ένας χρόνος

15 Ιουνίου 2016. Με τι χαρά έχουμε ετοιμάσει βαλίτσες, φωνάζουμε ταξί κατά τις 20.30 και βγαίνουμε στο δρόμο για τη... Σύρο. Με ενδιάμεση στάση το Ατατούρκ και φυσικά την Αθήνα.

Μη θέλοντας να χάσουμε ούτε λεπτό διακοπών, διαλέγουμε την πτήση της Turkish Airlines που φεύγει μετά τις 12 το βράδυ, έτσι ώστε το πρωί να προλάβουμε το πλοίο από τον Πειραιά.

Μέχρι εδώ ήταν όλα ονειρικά. Το κακό κομμάτι άρχισε κάπως έτσι. Ενώ βρισκόμασταν στο ταξί για το Ατατούρκ, έρχεται το πρώτο τηλεφώνημα από Αθήνα. «Έχει κλείσει τη γέφυρα του Βοσπόρου ο στρατός». Η απάντηση των... έμπειρων, σε τρομοκρατικές επιθέσεις, ανθρώπων «Μην ανησυχείτε. Θα είδαν κάποια ύποπτη κίνηση και θα την έκλεισαν». 

Μιλάμε για τους... Αϊνστάιν, αλλά ναι, το παραδέχομαι! Δεν θα πέρναγε ποτέ από το μυαλό μου, ότι βρισκόμασταν υπό καθεστώς απόπειρας πραξικοπήματος.

Είμαστε πλέον, στον έλεγχο των διαβατηρίων. Εκεί έρχεται το δεύτερο τηλεφώνημα κι αυτό ήταν κανονικό «χτύπημα». «Ρε, σεις, εδώ λένε για πραξικόπημα». 

Εκείνη την ώρα, είναι σαν σου λένε κάτι, αλλά εσύ νομίζεις ότι σου κάνουν πλάκα, λες «δεν γίνονται αυτά τα πράγματα», λες ότι δεν μπορεί να υπάρχει αυτό που μόλις σου είπαν. Μπαίνω στα social media, που λειτουργούσαν κανονικότατα όλη τη νύχτα, για να δω μήπως υπάρχει καμιά είδηση, κάτι τέλος πάντων, αλλά παντού υπήρχαν συγκεχυμένες πληροφορίες. Κερασάκι στην τούρτα, η ερώτηση, στα αγγλικά παρακαλώ, του αστυνομικού στον Θεόφιλο για το τι συμβαίνει, επειδή είδε στην κάρτα εργασίας ότι είναι δημοσιογράφος στο TRT.

Το boarding θα άρχιζε στις 23.30. Ο Θεόφιλος να μου λέει «προχώρα, μπας και προλάβουμε και πετάξουμε». Προχωρώντας προς την πύλη μας, σταματάμε σε ένα καφέ, όπου υπήρχε μαζεμένος κόσμος μπροστά από μία τηλεόραση. Τι να δούμε; Τανκς να σημαδεύουν την είσοδο του αεροδρομίου. Πώς έχετε στό μυαλό σας το τανκ απέναντι από το πολυτεχνείο; Ακριβώς το ίδιο! Αυτό ήταν!

Τα τηλεφωνήματα, η επικοινωνία μέσω μυνημάτων από Αθήνα, αλλά και από φίλους μας που ήταν στα σπίτια τους στην Πόλη, ήταν ασταμάτητα. Μάθαμε ότι εισέβαλαν στο TRT World, όπου δουλεύει ο Θεόφιλος. Έβγαλαν έξω τους εργαζόμενους και πήραν τα κινητά τους. Ήρθε μέιλ να μην πάνε στη δουλειά τους μέχρι να ξεκαθαρίσει η καταστάση και ότι σημασία έχει η σωματική τους ακεραιότητα.

Εκείνη την ώρα, δεν ξέρεις τι να σκεφτείς, τι να κάνεις! Ε, δεν είχαμε ζήσει κι άλλο πραξικόπημα! 

Το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου εκείνη την στιγμή ήταν να φύγουμε τώρα, κι ας μη γυρίσουμε πίσω ξανά. Και ήθελα τόσο πολύ να πετάξει εκείνο το αεροπλάνο, σκεφτόμενη ό,τι κουλό μπορεί να σκεφτεί κανείς, μιας και ο Θεόφιλος είναι υπάλληλος του τουρκικού κράτους. Κι αν μπουν μέσα φαντάροι και τον πάρουν; Χιλιάδες σκέψεις το δευτερόλεπτο, άλλες χαζές, άλλες αστείες, άλλες τραγικές.

Για καλή μας, προσωρινά, τύχη αρχίζει το boarding. Ωπά, λέμε «φεύγουμε!» Αμ δε! Στο αεροπλάνο πρόλαβαν να μπουν 10-15 επιβάτες και μετά τους έβγαλαν κι αυτούς έξω χωρίς να πουν πώς και γιατί. Όχι, ότι είπαν σε εμάς που δεν είχαμε προλάβει να μπούμε φυσικά! Οι υπάλληλοι εξαφανίστηκαν χωρίς να πουν κάτι. «Ξέρετε... η πτήση δεν θα γίνει. Δεν ξέρουμε το λόγο», «Γίνεται πραξικόπημα», «Έπιασε κόψιμο τον πιλότο», κάτι βρε αδελφέ! 

Εκείνη την ώρα και για τις επόμενες ημέρες το θεώρησα απαράδεκτο να μην πουν κάτι. Όμως μετά από καιρό, που καταλάγιασε όλο αυτό μέσα μου, το θεώρησα φυσιολογικό. «Γιατί να μας πουν κάτι; Σάμπως ήξεραν κι αυτοί τι συνέβαινε. Τι προεκτάσεις θα είχε; Προφανώς δεν τους είχε ξανατύχει πραξικόπημα!»

Μετά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν πολύ καλά. Τι θέλω να πω; Είδαμε τα πρώτα τανκς να... σουλατσάρουν κάτω από την πύλη μας. Τους φαντάρους να κάνουν περιπολία. 

Τα τανκς έκαναν την εμφάνισή τους κάτω από την πύλη μας.

Άκουστηκαν 2-3 φορές πυροβολισμοί και ο κόσμος, ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ, να τρέχουμε να  φυλαχτούμε. Λέω μόνο εγώ, γιατί ο Θεόφιλος ήταν ο... περίεργος που κοιτούσε να δει ποιος πυροβολεί ποιον. Νομίζω ότι δεν έχω ξαναμιλήσει τόσο άσχημα, όσο εκείνη την στιγμή.

Να μην ξέρεις, αν θα ζεις στα επόμενα λεπτά. Ναι, αυτό το ένιωσα. Δεν ήξερα. Δεν ήταν ταινία. Ήταν πραγματικότητα.

Γυναίκες και παιδιά να κλαίνε. Μητέρες να τους λένε ότι είναι παιχνίδι αυτό που ζούμε και σε λίγο θα φύγουμε για Αθήνα. Και μέσα στο γενικό χαμό ο Θεόφιλος χαμογελαστός και κουλ να προσπαθεί να ηρεμήσει όλο τον κόσμο. Το θέατρο του παραλόγου.

Και μέσα σε αυτό το σκηνικό, ο κόσμος άρχιζε ξαφνικά να τρέχει στο διάδρομο και να κρύβεται στις τουαλέτες, χωρίς να έχει ακουστεί τίποτα πιο πριν. Και σύμφωνα με την ψυχολογία του όχλου, τρέχεις κι εσύ να κρυφτείς χωρίς να ξέρεις το λόγο.

Τα λεπτά περνούν, οι Έλληνες της πτήσης γινόμαστε μια παρέα. Αυτό ήταν πραγματικά ό,τι πιο παρήγορο. Το τι βλακεία ακούστηκε δεν μπορώ να σας περιγράψω! Εγώ να λέω «Έτσι και μου χάσουν τη βαλίτσα με τα μαγιό, θα τα σπάσω όλα!» Όπως καταλαβαίνετε το μυαλό δεν λειτουργούσε με διαύγεια εκείνη την ώρα. Να γελάμε και τα γέλια μας να σταματούν για λίγο, επειδή θα έπεφτε κάποιος πυροβολισμός ή θα πέρναγε κανένα F16. Κανείς δεν πίστευε αυτό που ζούσε.

Στη συνέχεια, ο Ερντογάν έκανε το διάγγελμά του. Υπήρχαν πληροφορίες ότι είχε αρχίσει να ζητά άσυλο σε ευρωπαϊκές χώρες. Όταν τον άκουσα να λέει «βγείτε στους δρόμους, στις πλατείες και στα αεροδρόμια και υπερασπιστείτε τη δημοκρατία», η πρώτη μου σκέψη ήταν «θα γίνει αιματοκύλισμα». Θα υπάρξουν πολλοί κακεντρεχείς που θα πουν «ποια δημοκρατία;» Θα σας απαντήσω «Τη δημοκρατία που αυτοί ξέρουν ως δημοκρατία».

Και μπορεί να γελάτε ή να διαφωνείτε, αλλά αυτός ο λαός έδωσε μάθημα δημοκρατίας σε πολλές άλλες χώρες, που κομπάζουν για τη δημοκρατία τους. Βγήκε στους δρόμους, χωρίς όπλα και όδηγησε μία απόπειρα πραξικοπήματος στην αποτυχία και πάλεψε για τη δική του δημοκρατία.

Φυσικά ο κόσμος ήρθε και στο αεροδρόμιο. Οι φαντάροι, στη θέα των χιλιάδων πολιτών, άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι, πυροβολώντας στον αέρα. Οι πολίτες στη συνέχεια μπήκαν και στο κτίριο του αεροδρομίου, φωνάζοντας συνθήματα υπέρ του Αλλάχ και του τουρκικού έθνους. 

Μετά την ανακοίνωση ότι ξεκίνησε το boarding, η επόμενη, που ακούστηκε από τα μεγάφωνα σε άπταιστα τουρκικά, ήταν από εκπρόσωπο των Τούρκων πολιτών που μας έλεγε ότι δεν υπάρχει πια στρατός στο αεροδρόμιο και ότι είμαστε ασφαλείς.

Σε εκείνο το σημείο, ομολογώ αρχίζουμε όλοι να χαλαρώνουμε και να ανασαίνουμε. Εκείνη την ώρα σταμάτησα πια να φοβάμαι ότι θα πάθουμε κάτι κακό και το μόνο που με απασχολούσε, μαζί με όλους τους υπόλοιπους Έλληνες, ήταν πότε θα φύγουμε.

Αφού υπήρχε αυτή η ηρεμία, λέω ας πάρω την Aegean, γιατί από εκεί είχαμε κλείσει τα εισιτήρια, να δούμε πότε θα φύγουμε. Ακόμα και από το ακουστικό ένιωσα τον οίκτο της κοπέλας στην εξυπηρέτηση πελατών. «Τι να σας πω; Δεν ξέρουμε. Προς το παρόν ο εναέριος χώρος της Τουρκίας είναι κλειστός». Δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση της και ένα F16 πέρασε τόσο ξιστά από το κτήριο του αεροδρομίου που άρχισε να πέφτει σκόνη από το ταβάνι. Πέφτω κάτω η δικιά σου και συνεχίζω να μιλάω στην κοπέλα.

«Είστε καλά;» με ρώτησε. «Καλά, καλά» της λέω εγώ, μέχρι που ακούστηκε ένας πολύ δυνατός κρότος και λέω μέσα μου «Αυτό ήταν. Επιτίθονται στο αεροδρόμιο». Στην προσπάθειά μου να καλύψω το κεφάλι μου κάτω από κάποια καρέκλα, σύρθηκα στη μοκέτα του αεροδρομίου. Φυσικά η κουβέντα με την κοπέλα έμεινε στη μέση. Αποτέλεσμα αυτού του… έρπινγκ ήταν ένα ωραιότατο κάψιμο στο πάνω μέρος της παλάμης του δεξιού χεριού. Σημάδι που ακόμα έχω και μου θυμίζει εκείνη την ημέρα.

Το τέρας ψυχραιμίας, που ακούει στο όνομα Θεόφιλος, μας λέει, «Μην κάνετε έτσι. Το F16 έσπασε το φράγμα του ήχου. Δεν έγινε κάτι». Η αλήθεια είναι ότι διαβάσαμε αργότερα ότι γράφτηκε πως έγινε έκρηξη στο Ατατούρκ, αλλά δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο. Δίκιο είχε.

Η ενημέρωση που είχαμε από Ελλάδα, αλλά και από τα τούρκικα μέσα ήταν ότι ο Ερντογάν θα ερχόταν στο Ατατούρκ και γι’ αυτό το λόγο, τα F16 είχαν αρχίσει το χορό πάνω από το αεροδρόμιο.

Μάθαμε ότι στην Πόλη γινόταν χαμός. Νεκροί, τραυματίες, αλλά το πραξικόπημα είχε αποτύχει. Πάντως, τα ελικόπτερα και τα μαχητικά δεν σταμάτησαν λεπτό να πετούν απελπιστικά χαμηλά.

Ο Ερντογάν κάποια στιγμή προσγειώθηκε. Το ακούσαμε τουλάχιστον. Αργότερα έκανε δηλώσεις. Πιο μετά ήρθε μήνυμα στα τούρκικα κινητά μας, να βγούμε στους δρόμους και ότι τον έλεγχο του κράτους τον είχε και πάλι η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση.

Το αεροπλάνο που θα μας πήγαινε στην Αθήνα.

Το «Αναντολού» βγάζει ανακοίνωση ότι το αεροδρόμιο θα ανοίξει στις 7 το πρωί. Πράγμα αδύνατο. Εμείς βλέπαμε τις βαλίτσες μας, που δεν είχαν προλάβει να μπουν στο αεροπλάνο. 

Υπήρχαν κάλυκες στο έδαφος, συν του ότι υπήρχαν και παρατημένα τανκς και προ πάντων δεν υπήρχε προσωπικό μέχρι τις 6 το πρωί! Τότε ήταν που έκαναν την εμφάνισή τους οι... καθαρίστριες.

Γίνεται ανακοίνωση από τα μεγάφωνα, κάποια στιγμή μετά τις 8, να δούμε στις οθόνες τις νέες ώρες των πτήσεών μας. Μία σύγχυση, ένας πανικός. Με τα πολλά φτάνουμε στο σημείο, όπου έπρεπε να αλλάξουμε εισιτήριο. Με σπρωξίματα, τσακωμούς, τα αλλάζουμε.

Οι υπάλληλοι του αεροδρόμιου, να μην ξέρουν τι να μας πουν. Τώρα τους δικαιολογώ, αλλά εκείνη την στιγμή κι ένα «δεν ξέρω» προσωπικά θα μου ήταν αρκετό. Δεν το είπαν ποτέ.

Είχαμε ήδη επικοινωνήσει με το προξενείο μας εδώ στην Κωνσταντινούπολη και η Πρόξενος, Δανάη Βασιλάκη είχε έρθει από νωρίς το πρωί. Εξυπηρετική, μας ρώτησε αν χρειαζόμασταν κάτι. Έφερε νερά για όλους και γάλα για μία μπέμπα που είχαμε μαζί μας. Μας είπε ότι έξω η κατάσταση δεν είχε ομαλοποιηθεί πλήρως, όποτε αν σκεφτομασταν να γυρίσουμε στο σπίτι μας, καλύτερα θα ήταν να το ξεχάσουμε, γιατί στους δρόμους υπήρχαν ακόμα στρατιώτες και τανκς.

Ήταν μαζί μας, μέχρι που, όλοι όσοι ήμασταν εκεί, αποφασίσαμε πώς θα πάμε στην Ελλάδα. Είχαμε δύο επιλογές. Ή θα περιμέναμε στο αεροδρόμιο να φύγουμε κανονικά, λέμε τώρα, ή θα πηγαίναμε οδικώς μέχρι την Αλεξανδρούπολη, με πούλμαν που ναύλωσε το Προξενείο.

Δια βοής γινόταν η αλλαγή των εισιτήριων. Όταν άκουγες την πόλη του προορισμού σου, στεκόσουν στη σειρά.
Μόνο που η αναγγελία της πόλης γινόταν στα τούρκικα.

Στη συνέχεια ακολούθησε ο καβγάς του κουλ Θεόφιλου με έναν αρχισεκιουριτά, επειδή με έβρισε, γιατί του έλεγα ότι πέταξαν το γάλα της μικρής στο χιλιοστό έλεγχο που περάσαμε κι αφού είχαμε κλείσει πια 20 ώρες στο Ατατούρκ. Εκεί ποιος τον είδε και δεν τον φοβήθηκε. Έξι νοματαίοι τον κρατούσαν για να μην... εξαϋλώσει τον σεκιουριτά. Καταστάσεις ροκ. Νεύρα σπασμένα. Υπομονή πλέον μηδέν.

Αρκετά σας κούρασα. Το μόνο που θα προσθέσω είναι ότι απέκτησα ψυχολογικό με το αεροδρόμιο Ατατούρκ, το οποίο το ξεπέρασα έξι μήνες αργότερα. Ευτυχώς η Aegean βάζει πλέον μόνο ελικοφόρα και δεν πάμε σε φισούνες, άρα αποφεύγω τον κίνδυνο να βρεθώ πάλι στην ίδια πύλη!

Κλείνοντας δεν θα εξετάσω, ούτε θα αναλύσω τους λόγους για το ποιος και τι φταίει, αν ήταν φτιαχτό ή όχι, για έναν απλούστατο λόγο. Αυτό που έζησα έγω ήταν απόλυτα πραγματικό, καθόλου εύκολο, γιατί για πρώτη φορά ένιωσα ότι αυτό ήταν! Μέχρι εδώ! «Μαρία ετοιμάσου να δεις τη μαμά σου σύντομα από κοντά», είπα.

x