Κάθε αρχή και δύσκολη;

Κάθε αρχή και δύσκολη λένε, αλλά στην περίπτωσή μας η εγκατάσταση στην Πόλη ήταν από εύκολη έως παιχνιδάκι. Ευτυχώς για εμάς δεν υπήρχε καν αυτό που λένε χρόνος προσαρμογής στην καθημερινότητα. Όλα έμοιαζαν και είναι πολύ κοινά, πολύ πανομοιότυπα με την Αθήνα αν εξαιρέσεις 2-3 πραγματάκια.

Αρχίζω από το πιο απλό, το σούπερ μάρκετ!!! Όταν δεν δουλεύεις, δεν πας στο σούπερ μάρκετ με την πρόθεση ότι θα ψωνίσεις για τις επόμενες 15 μέρες, αλλά ότι θα πάρεις μόνο τα καθημερινά. Άλλωστε με κάποιο τρόπο πρέπει κι εγώ να γεμίζω την ημέρα μου. Η επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ είναι κάτι σαν ιεροτελεστεία.

Αλλά πού; Οι περισσότερες συσκευασίες από ρύζι, αλεύρι, ζάχαρη είναι του δίκιλου και πάνω! Έχουν αλεύρι σε συσκευασία 5 κιλών!!!

Η δικαιολογία είναι ότι οι Τούρκοι έχουν πολυπληθείς οικογένειες και για αυτό το λόγο όλα είναι σε XL συσκευασίες.

Το άλλο σοκ που αφορά το σούπερ μάρκετ είναι οι τιμές! Τις πρώτες μέρες πραγματικά είχα σοκαριστεί. Θυμάμαι στην Αθήνα δεν είχα πάει ποτέ στον x-Βασιλόπουλο και στο ταμείο να πληρώσω κάτω από 50 ευρώ. Μόνο που εδώ (με τις παραπανίσιες βλακείες που μπορεί να παίρνω) πληρώνω 100 λίρες έχοντας ξεφύγει κατά πολύ από τη λίστα. Η ισοτιμία της λίρας με το ευρώ είναι περίπου 3 προς 1. Καταλαβαίνετε τη διαφορά. Εκεί που οι τιμές είναι σχεδόν ίδιες με της Αθήνας, είναι στα κρέατα και στα ποτά. Το αλκοόλ έχει υψηλό ΦΠΑ λόγω θρησκεύματος.

Μιας και ανέφερα το θρήσκευμα, χοιρινό… yok έλεω μουσουλμανικής χώρας. Αν ψάξεις θα βρεις σε κάποια ντελικατέσεν μπέικον ή προσούτο. Ακόμα και σε καλά εστιατόρια μπορεί να σερβίρουν χοιρινό, ωστόσο στον κατάλογό τους για τα συγκεκριμένα πιάτα μόνο φωτάκια δεν ανάβουν! “Πρόσεχε είναι χοιρινό – Θα αμαρτήσεις”. Αχ, πόσο μου έχει λείψει μία πίτα με γύρο χοιρινό από όλα!!!!

Μετά πάμε στον Ιμάμη! Μέχρι να συνηθίσω ότι κάποιες συγκεκριμένες ώρες θα βγαίνει και θα καλεί τον κόσμο για προσευχή πέρασε και εβδομάδα. Τις πρώτες μέρες αν ήμουν λίγο αφημερημένη μπορεί και να τρόμαζα. “Αϊ να χαθείς, με τρόμαξες” φώναζα. Τώρα πλέον έχει γίνει το ρόλοι μου! Ξέρω τι ώρα είναι. Με το που βγαίνει το μεσημέρι, λέω ώρα για μαγείρεμα και άλλα τέτοια γραφικά. Στην Κωνσταντινούπολη μπορεί να έχει κάθε στενό και τζαμί, αλλά δεν είναι Σαουδική Αραβία που κλείνουν τα πάντα και σε πετάνε έξω από τα μαγαζιά. Εδώ στη χειρότερη να χαμηλώσουν ή να κλείσουν τη μουσική και αυτό είναι! Η ζωή γι’ αυτό το λιγότερο από 5λεπτο προσευχής συνεχίζεται κανονικά.

Το τρίτο που πρέπει να συνηθίσω ή καλύτερα να γίνω σαν κι αυτούς για να επιβιώσω είναι η οδήγηση. Τομέας στον οποίο θα επανέλθω με πολλές περίπετειες που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα. Κάτι που συνδέεται άμεσα με την οδήγηση είναι το κυκλοφοριακό χάος της Κωνσταντινούπολης που είναι γνωστό σε όλους. Λένε αν δεν μπορείς να αποφύγεις έναν βιασμό, απόλαυσέ τον. Ε, κάπως έτσι είναι και η κίνηση στην Πόλη. Ξέρεις ότι συγκεριμένες ώρες καλύτερα να το κόψεις με το πόδι παρά να πάρεις το αυτοκίνητο. Ξέρεις ότι αν θες να είσαι κάπου στις 18:00 (μακράν η χειρότερη ώρα να είσαι στο δρόμο με αυτοκίνητο) θα πρέπει να ξεκινήσεις από το σπίτι σου κατά τις 16:00 κι αν προλάβεις. Εμείς έχουμε σωθεί και με μία εφαρμογή στο τηλέφωνο, κάτι σαν GPS που έχει on line ενημέρωση για την κίνηση και σε στέλνει από άλλους δρόμους στους οποίους τουλάχιστον το αυτοκίνητο μπορεί να κινηθεί και με… 20 χλμ/ώρα!

Βέβαια πάντα υπάρχουν και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, τα περισσότερα από τα οποία είναι αυτό που λέμε τελευταίας τεχνολογίας. Κλιματισμός, οθόνες με τις στάσεις, ενημέρωση από τα μεγάφωνα για την επόμενη στάση κλπ. Ακόμα μία εφαρμογή μας έσωσε. Γράφεις που θέλεις να πας και σου εμφανίζει όλες τις πιθανές επιλογές με πραγματική ώρα άφιξης των λεωφορείων, του μετρό κλπ., πού πρέπει να κατέβεις κ.ο.κ.

Η επιβίβαση σε ταξί πάντα αποτελεί περιπέτεια. Βασικά νομίζω ότι όλοι οι οδηγοί της Τουρκίας το μεσαίο πεντάλ, το φρένο ντε, κάθε φορά που το πατούν είναι σαν την... πρώτη. Λες και ανακάλυψαν τη λειτουργία του εκείνη την στιγμή και είναι ενθουσιασμένοι που μπορεί να σταματήσει το όχημά τους. Το πατάνε λες και δεν υπάρχει αύριο με αποτέλεσμα βέβαια, το στομάχι να έρχεται στο στόμα!

Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, τρία πράγματα πρέπει να συνηθίσεις στην Τουρκία και δη στην Κωνσταντινούπολη προερχόμενη από ευρωπαϊκή χώρα. Ω ναι! Είμαστε σε πολλά πράγματα πολύ Ευρωπαίοι! Οι συσκευασίες στο σούπερ μάρκετ αν είσαι ένα ζευγάρι που δεν έχεις 5-6 παιδιά, τον Ιμάμη και την έλειψη του χοιρινού (τα βάζω μαζί γιατί και τα δύο αφορούν το θρήσκευμα της χώρας που μας φιλοξενεί) και τέλος τους ΤΡΕΛΟΥΣ στους δρόμους!!! Μακάρι σε όλους όσοι το παίρνουν απόφαση να ξενιτευτούν για τον οποιοδήποτε λόγο, οι καταστάσεις που θα πρέπει να συνηθίσουν να είναι αυτές!