Istanbul here we are!!!!

Η απόφαση να αφήσουμε τη μητέρα-πατρίδα Ελλάδα και να φύγουμε μετανάστες στην Τουρκία (σ.σ.: η σκληρή πραγματικότητα αυτή είναι), ήταν τόσο εύκολη, όσο και δύσκολη ταυτόχρονα.

Πριν από 18 μήνες που είχαμε έρθει διακοπές με τον σύζυγο" του είχα πει "Αν είναι να μείνουμε κάποτε στο εξωτερικό, εδώ θέλω να έρθουμε να εγκατασταθούμε". Δεν έλεγα να κερδίσουμε το Τζόκερ!!!!!

Πέρα από την πλάκα, όσο και να χαρηκάμε για την πρόταση που δέχτηκε για δουλειά από νέο διεθνές τηλεοπτικό δίκτυο με έδρα την Κωνσταντινούπολη, ήταν μία σημαντική απόφαση που αρχικά θα έπρεπε να την πάρει ο ίδιος. Φράσεις του στιλ "Εσύ φαγώθηκες να έρθουμε" στην πρώτη στραβή δεν ήθελα να ακούσω επουδενί. Έτσι κι αλλιώς όπου και να του έκαναν πρόταση να πάει, θα ακολουθούσα. Απλά τα πράγματα.

Μετά ήρθαν άλλα ερωτήματα. Αξίζει να τα παρατήσουμε όλα στην Αθήνα και να φύγουμε; Ήμασταν από τους τυχερούς που είχαμε και οι δύο δουλειά. Εγώ έπρεπε να παραιτηθώ από το περιοδικό στο οποίο ήμουν σχεδόν 13 χρόνια. Με λίγα λόγια περισσότερη ώρα βρισκόμουν με τους συναδέλφους μου, παρά με την οικογένειά μου και τον άντρα μου.

Αλλά η κατάσταση στην Ελλάδα, μη σας τα λέω εγώ, εσείς τα ξέρετε καλύτερα και τα ζείτε από κοντά ακόμα, όλο και χειροτέρευε. Εκεί που φαινόταν φως στο τούνελ, εκεί τρώγαμε νέα σφαλιάρα ως Έθνος.

Μετά από πολλές σκέψεις, πολλά διευκρινιστικά e-mails με τους Τούρκους (του στιλ: εντάξει εγώ θα κάνω την χαρωπή νοικοκυρά, ασφάλεια θα έχω;) και άλλα πολλά το πήρε-το πήραμε απόφαση να φύγουμε, αλλά το όλο εγχείρημα έπρεπε να γίνει μέσα σε ένα μήνα. Το μεγαλύτερο άγχος μου ήταν αν θα του αρέσει η δουλειά του, γιατί εγώ έτσι κι αλλιώς τον πρώτο καιρό θα έκανα αυτό που χρόνια ονειρευόμουν και έλεγα στο γραφείο! Την νοικοκυρά!

Πρώτα έπρεπε να ενημερώσουμε τις οικογένειές μας, τους φίλους μας. Δεν ξεχάσω ποτέ την αντίδραση της αδελφής μου στο τηλέφωνο: Μαρία, πέρασε η Πρωταπριλιά. Πλάκα κάνεις έτσι δεν είναι; Και το δάκρυ μου να τρέχει κορόμηλο. Τη μικρή μου, πολυλογού ανιψιά, Στρατούλα που όταν της το είπαμε στο δρόμο για το σπίτι από το αεροδρόμιο, δεν ξαναμίλησε ποτέ. Μετά οι γονείς μας. Η κυρία Σούλα, όπως την φωνάζω εγώ, μας έβλεπε και δεν μας έβλεπε ταυτόχρονα την ώρα που της το ξεφούρνισε ο Θεόφιλος. Ο μπαμπάς μου πιο ψύχραιμος, ως άντρας. "Να πάτε παιδάκι μου, με το καλό. Τι να κάνετε εδώ;". Αν ζούσε η μαμά μου, ακόμα θα κλαίγαμε. Όλοι, μα όλοι έπαθαν σοκ. Δεν το περίμεναν. Η Κελλίτσα μου, ο Γιάννης, η Τζίνα... Τι να πω! Κι εμείς σοκαρισμένοι ήμασταν.

Όσο για τις φίλες μου, τι να τους πω; Όλες όμως, μα όλες όταν έκανα την εισαγωγή "πρέπει να σας πω κάτι" έλεγαν: είσαι έγκυος! Η απάντηση: Όχι, μετακομίζουμε στην Κωνσταντινούπολη στο τέλος του μήνα. Μετά από αυτό το άκουσμα στην άλλη άκρη της γραμμής για μερικά δευτερόλεπτα υπήρχε το κενό!!!!

Στο περιοδικό... Μέχρι να το πω στον Στράτη δεν το είχα αναφέρει πουθενά. Έσκαγα. Μιλούσαν για θέματα που θα γινόντουσαν τον Ιούνιο κι εγώ ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάμματα. Οταν πια μαθεύτηκε, έκλαιγα όλη την ώρα ελεύθερα. "Καλημέρα" μου έλεγαν, κλάμα εγώ. Τι να κάνω;;;; Με τους περισσότερους είχα καθημερινή επαφή πάνω από 10 χρόνια. Αν δεν ήταν αγάπη, σεβασμός αυτό που ένιωθα γι' αυτούς το λιγότερο ήταν μια συνήθεια χρόνων που έπρεπε να λάβει τέλος.

Στη συνέχεια ήρθαν στην επιφάνεια πρακτικά προβλήματα. Να αφήσουμε το σπίτι της κυρίας Ευγενίας, που τόσο αγαπώ, μακάρι όλοι να είχατε τέτοια σπιτονοικοκυρά, πού θα πάμε τα έπιπλα, μήπως να τα πάρουμε μαζί, αφού μας πλήρωναν οι Τούρκοι τη μεταφορική; Να κόψουμε σταθερό, Nova, OTE TV (μην χάσουμε κανέναν αγώνα), διαδικασίες που μπορεί να μην θέλουν να έχεις βγάλει το Πανεπιστημίο για να τις διεκπεραιώσεις, αλλά θέλουν χρόνο και υπομονή. Να βγάλουμε διαβατήρια, να μεταφράσουμε διάφορα χαρτιά. Εγώ δούλευα μέχρι τελευταία μέρα, γιατί έτσι ήθελα κι έπρεπε.

Όλα γινόντουσαν απογεύματα και Σαββατοκύριακα. Κούραση αμέτρητη, γιατί και στη δουλειά έπρεπε να κλείσω όλες τις εκκρεμότητες που είχα.

Μη συνηθισμένη στις μετακομίσεις, ως παιδί ήμουν από τα τυχερά που δεν μετακόμισα ποτέ, πέρα από τα προσωπικά μου αντικείμενα όταν αποφασίσαμε να συζήσουμε, το όλο εγχείρημα μου φαινόταν βουνό. Ας είναι καλά η αδελφούλα μου (τελικά της έχω βγάλει το λάδι, αλλά τι να κάνω;;;; Δεν έχω μαμά, οπότε ο ρόλος της διπλός). Αν δεν ήταν εκείνη, ακόμα θα αναρωτιόμουν ποιες κουτάλες να πάρω μαζί μου! Όσο προβληματίστηκα για τις κουτάλες, δεν προβληματίστηκα για τα ρούχα!

Μαζέψαμε τα πάντα μέσα σε δύο Κυριακές κι έμεινε μόνο η μετακόμιση των επίπλων που θα έμεναν πίσω. Αποστολή που έπρεπε να εκτελέσουν ο αδελφός μου με τον μπαμπά μου.

Δύο μέρες πριν από την αναχώρηση, κάναμε πάρτι στην ταράτσα του σπιτιού. Πολλά ευχαριστώ στην Τζίνα που βοήθησε στη διοργάνωση γιατί δεν ήμουν ικανή να κάνω τίποτα. Όλοι οι αγαπημένοι μου ήρθαν, συγκίνηση στους αποχαιρετισμούς και το πρωί της επόμενης θυμάμαι ότι ξύπνησα το ίδιο κουρασμένη, όπως ήμουν την επόμενη μέρα του γάμου μας. Δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου, μιλούσα με χρονοκαθυστέρηση και έπρεπε παράλληλα να γίνουν κάποιες λεπτομέρειες. Το βράδυ βγήκαμε με τα αδέλφια μου και όταν έπρεπε να αποχαιρετίσω το νέο μέλος της οικογένειάς μας, τον Στρατούλη μας, άντε πάλι κλάμα. Κάποιες φορές κουράζομαι από τον ιδιο τον εαυτό μου.

Και ξημερώνει ο Θεός την Κυριακή 31 Μαΐου 2015, βαλίτσες, πράγματα έτοιμα, όλη η οικογένεια ήρθε από το σπίτι να μας αποχαιρετίσει και πολλοί ήθελαν να έρθουν στο αεροδρόμιο. Κίνηση που απαγορεύτηκε δια ροπάλου. Εχω γίνει ρεζίλι από τα κλάματα στον μισό κόσμο που με ξέρει, πρέπει να γίνω και στον άλλο μισό που δεν με ξέρει;

Κι αυτό ήταν... Αεροδρόμιο, check in, boarding, απογείωση και İstanbul here we are!!!!

ΥΓ: Για έναν ανεξήγητο λόγο πριν από 3 χρόνια ξεκίνησαμε να μαθαίνουμε τούρκικα και οι δύο μαζί, παρέα με τη μία εκ των τεσσάρων κουμπάρων μας. Εκείνος τα παράτησε, εγώ με μια διακοπή μισού χρόνου τα συνέχισα και πήρα κι ένα δίπλωμα! Λέτε να ήταν kismet τελικά; 

ΥΓ1: Συμπέρασμα: Όσο και να θες να κάνεις μία ριζική αλλαγή στη ζωή σου, με τις προϋποθέσεις να είναι όλες υπέρ σου, όταν έρθει η ώρα της πραγματοποίησης όλα φαίνονται βουνό. Η Κωνσταντινούπολη είναι για μένα η πιο ωραία πόλη του κόσμου, αλλά το "γεια σας, φεύγουμε, ξενιτευόμαστε για ένα καλύτερο επαγγελματικό και όχι μόνο μέλλον" είναι σκληρό και παράλληλα ψυχοβγαλτικό.